- de Salvatore Serra –
Polìtica linguìstica cheret nàrrere finas a traduire testos istràngios in sardu, pro afortire sa capatzidade de custa limba de operare cun unu registru artu.
Annos a como duas sotziedades editoriales, “Condaghes” e “Papiros”, cun s’amparu de sa RAS, aiant bogadu a campu sa sèrie “Senalàcanas”, pro bortare in sardu testos de sa literadura internatzionale.
In s’ischeda de oe bos presento “Segamentu de ancas”
—
Tìtulu originale in àrabu
Taksir Rukab
Autore
Zakaria Tamer
Tradutore
Alessandro Columbu
Editore sardu
Condaghes, 2015
Segamentu de ancas est una regorta de 62 contos in limba àraba essida in su 2002. Forsis pro su sinnificadu polìticu de contos medas, e pro sas imàgines de sessu esplìtzitu, custu libru est proibidu in Sìria e in Giordània e est una de sas òperas prus pagu connotas e prus difìtziles de agatare in libreria. Su sessu, ammisturadu meda cun sa violèntzia e cun sa religione, est presente belle in cada contu comente s’istrategia narrativa chi s’iscritore impitat pro descrìere sa pessone, sos trèulos de s’ànima e su disìgiu de libertade. Est curiosu chi non si faeddat de polìtica in manera aberta, ma si resessit semper a crarire sas contraditziones chi imbòrdulant sa polìtica, finas leende in giru una mentalidade chi cunsìderat su sessu cosa lègia e bruta.
In contu de s’autore: Zakaria Tamer est nàschidu di un 1931 in Damascu, Est crèschidu in su bighinadu de al-Bahasa e at fatu sas iscolas finas a sos trèighi ànnos, cando s’est retiradu a at cumintzadu a traballare comente dischente de maistru ferreri. Dae su 1960 a como at publicadu una dusina de regòllida de contos, contos pro pitzinneddos e artìculos satìricos.
In contu de su tradutore: Alessandro Columbu s’est fatu mannu in sa bidda de Ollolai. Est chircadore de literadura àraba cuntemporànea e insinnante de àrabu in s’Universidade de Edimburgu. At istudiadu àrabu in Tùinisi, Damascu, Beirut e Amman e s’est laureadu in su 2012 in Bologna cun una tesi subra de Zakaria Tamer.
Incipit
Non proiat, e tando sa gente at chircadu s’agiudu de un’òmine abbistu, ca Deus ascurtaiat sas pregadorias suas. At comintzadu a pròere a ambas manos e ghetaiat una casta de abba mai bida: la tocaiant sos òmines e lis creschiat su chi non giughent sas fèminas; la tocaiant sas fèminas, e lis creschiant sas titas e sas nàdigas. Sas fèminas fiant cuntentas che Pasca. Ca su chi est beru no est su chi est farsu, e sa chirurgia est cara che fogu
Sos òmines fiant afestende pro custa abba chi aiat fatu diventare truncos sos ramos, ma a unos cantos non lis bastaiat, mancari ca fiat de badas, e cheriant un’àtera abba pro l’imparare su garbu de s’òmine a unu tontu barrosu, chi no ischit chi bolet a pesare a ritzu cando b’est una fèmina…
Leave a comment