“The Writing on the Wall”, sìngulu nou de sos Iron Maiden. Luego su de 17 discos

“The Writing on the Wall”, sìngulu nou de sos Iron Maiden. Luego su de 17 discos

Un’intro acùstica che chi pàrgiat brotende dae sos sèmenes lassados in terra dae s’istèrrida de s’album antepostu (sa parte finale de “If Eternity Should Fail”) e un’isvilupu elètricu a mesu tretu intre sonoridades hard seventies e southern rock aberint sas ghennas a su sìngulu nou de sos Iron Maiden, sa banda albiònica chi, tournées mundiales e duos discos live a banda, fiat ses annos chi non nos faghiat intèndere nudda de nou. “The Writing on the Wall” (custu su tìtulu de sa cantzone) est essida su 15 de trìulas in formadu àudio digitale (Amazon, Tidal, Spotify, Apple music, Deezer) e cun unu videoclip in Youtube. Sos istimadores de sa Vìrgine de Ferru, a 41 annos dae s’esòrdiu, sunt in birbìllios pro su de 17 discos de sos maistros de s’Heavy Metal.

de Màuru Piredda

Sa locandina chi at annuntziadu, in suspu, s’essida de su sìngulu
S’immàgine de su primu discu (1980) torrada a publicare cun s’indìtziu “WOTW”…iscritu in su muru!

Sos concruos de s’isetu de su sìngulu nos los aiant “annuntziados” unas cantas dies a como iscobiende carchi indìtziu: una locandina cun un’invitu a una festa (sa “Belshazzar’s feast”, est a nàrrere sa de Baldassarre remonada in su contu bìblicu de sa profetzia de Danielle) pro su 15 de trìulas; sa sigla #WOTW (chi posca amus iscobertu chi fiat s’acrònimu de “Writing on the Wall”) in cada immàgine publicada in post e tweet.

E pagu bi mancat a s’annùntziu de su discu intreu, su de 17. Cada die, dae su 13 de custu mese cun su primu omònimu de su 1980, sa banda est publichende sa cobertina de sos albos betzos (eris est tocadu a “A Matter of Life and Death” de su 2006, oe tocat a “The Final Frontier” de su 2010) e cras, domìniga su 18, diat dèvere finire cun “The Book of Souls” de su 2015, su de 16. Duncas lunis 19 diat pàrrere su momentu prus adatu pro nos iscùdere a ogros immàgine e tìtulu de sa faina noa.

At a èssere unu concept album? Galu no l’ischimus. A su presente totus sos riferimentos de su Libru de Danielle (in su Testamentu antigu) los agatamus in custa cantzone, ma atualizados. In su contu bìblicu, Baldassarre (re babilonesu de su VI sèculu in antis de Cristos e fìgiu de Nabucodonosor) fadeit una festa invitende «a milli de sos prìntzipes suos» chi bufeint dae sos càlighes de oro e de prata furados dae su babbu in su tèmpiu de Gerusalemme. Cussa festa la pinteit s’artista olandesu Rembrandt (nàschidu su 1606…su 15 de trìulas) ponende a maduru, e in ebràicu, s’iscrita in su muru de sa règia (“The Writing on the Wall”, difatis) contada in sa Bìblia e ordinada dae Deus inchietu pro cussa afrenta: “Mane, Tecel, Fares” (contare, pesare, partzire). Una sentèntzia pro su rennu de Baldassarre.

Sa Festa de Baldassarre pintada dae Rembrandt

In su vìdeu de sos Iron Maiden (chi a iscutas nos ammentat “Do the Evolution” de sos Pearl Jam), a sa festa bi lompent sos leader de sas potèntzias atuales (sos americanos, sighidos dae sos tzeracos britànnicos a safata in manu, e sos tzinesos): una crìtica a s’òrdine mundiale nou e a su Rennu unidu post Brexit? In intro de su palatzu sa festa cun Baldassarre chi, imbetzes de bufare binu nde suspit briu dae un’òmine e una fèmina impresonados e immèrghidos in unu lìcuidu.

S’arrennegu de Deus inoghe est s’arrennegu de Eddie, sa mascotte de sos Iron semper presente in cada cobertina e in cada cuntzertu. Bator cadderis in moto («Can you see the riders on the storm» abòghinat Bruce Dickinson, chi in prus de l’àere cantada, l’at finamentas iscrita s’istòria) cun sa cara sua e unu samurai (isse etotu) ponent agabbu a sa festa cun Baldassarre mudadu in becu e cun s’iscrita “Death, War, Plague, Famine”. Su re-bèstia est mortu, sos leader de sas potèntzias mundiales finamentas e s’òmine e sa fèmina (cun una mela donada dae Eddie, cun riferimentos a Adamu e a Eva e, forsis, a un’umanidade noa) illiberados in antis chi su palatzu de Belshazzar brinchet in àera. Custu est su contu.

Sa mùsica? Nudda de nou comente est giustu chi siat pro una banda chi in prus de 40 annos de atividade at sestadu un’istile totu suo. Ma cun carchi novidade e cun sonoridades a bortas prus serentes a sa prus isperimentale carriera solista de Bruce Dickinson. Su cunfrontu, isetende s’album, cheret fatu cun sos sìngulos antitzipadores chi, de norma, sunt sos prus radiofònicos, lestros e a bortas bambitos.

Custu “The Writing on the Wall” no est sa matessi cosa de sa rufiana “Speed of Light” (dae “The Book of Souls”, 2015), de sa pèssima “El Dorado” (“The Final Frontier” 2010), de s’anònima “Different World” (“A Matter of Life and Death”, 2006), de sa manchile “Wildest Dreams” (“Dance of Death” 2003), o de “Wicker Man” (“Brave New World”, 2000) chi, che a Nabucodonosor in su tèmpiu, fureit su riff a “Running Wild” de sos Judas Priest.

Su livellu est bonu e nos dat isperas mannas pro su restu de su discu chi amus a connòschere luego. Dickinson a banda (boghe chi imbetzat che a sos mègius binos), sa setzione rìtmica de Steve Harris e de Nicko McBrain abarrant una garantzia; sas tres chiterras de Adrian Smith, Janick Gers e Dave Murray indeorant su restu cun frasègios, melodias e potèntzia bene dosada. Como cheret chi isetemus s’àteru annùntziu in antis de parare origras. Pagas dies e bi semus. Up the Irons!

Leave a comment

Send a Comment

S'indiritzu email tuo no at a èssere publicadu. Is campos pedidos sunt signados *