Sos patimentos de unu giòvanu #22

Sos patimentos de unu giòvanu #22

“Sos patimentos de unu giòvanu” de Johann Wolfgang Goethe, òpera traduida in sardu dae Manuela Mereu e publicada dae Condaghes in su 2015 (colletzione Àndalas).

9 de maju
Nche so torradu cun devotzione a su logu in ue so nàschidu, comente nch’essere unu pellegrinu e no ischis sos sentidos noos chi apo intesu. Cando nche semus arribbados a su tìlliu, una bindighina de minutos in antis de nche lòmpere a sa tzitade in su caminu andende a S., nch’apo lassadu parare su postillione, mi nche so faladu a terra e nche l’apo lassadu andare. Deo cheria arribbare a pee pro mi godire cada ammentu in una manera noa, forte, gasi comente mi naraiat su coro. Cabuladu in cue, a suta de su tìlliu, so torra in su logu chi in pitzinnia disigiaia semper a bìdere e finas sa làcana de sos passìgios meos. Tzess! Comente est totu cambiadu! Tando, cando fia semper allegru, bramaia de mi nch’andare peri su mundu pagu connotu, in ue pensaia de agatare totu sa sustàntzia e su gosu pro su coro meu e asseliare s’avolotu cuadu in sas intragnas. Como torro dae cuddu mundu a tesu… amigu corale, torro cun isperas derrutas e progetos isparidos! Tando miraia sos montes cara a mie e bramaia de nch’èssere in cue. Nche podia istare oras e oras mirende·nche·los e mi perdia cun nostalgia in sas campuras e in sas baddes chi pro mene fiant donosas e arcanas puru; e a s’ora de mi nche torrare a domo mi dispraghiat de nche lassare cuddu logu! … mi nche so acurtziadu a sa tzitade saludende allegru totu cuddas domos e sas cortes nòdidas; sas domos noas e sos àteros cambiamentos, imbetzes, mi daiant infadu. Nche so arribbadu a sa ghenna de sa tzitade e apo agatadu deretu domo mea. Non ti las conto totu sas cositeddas, istimadu, ca sos faeddos non nche torrant totu s’ammaju de cuddas oras. Aia pensadu de istare in sa pratza de su mercadu pro èssere prus a curtzu a domo. Caminende a cussa ala nch’apo bidu chi s’aposentu in ue bi fiat s’iscola e in ue una fèmina betza ma bona nch’aiat inserradu sa pitzinnia nostra, como nche fiat fatu a butega. M’ammento galu s’arrennegu, sas làgrimas, su trambùliu, sos afannos patidos in cussa istampa… non ghetaia passu sena mi nde fàghere torrare a conca un’ammentu. Mancu unu pellegrinu in Terra Santa nch’agatat totu cuddos logos chi l’ischidant sa fide e s’ànima sua no est gasi addolida… Ti conto galu una cosa de tantas chi mi sunt capitadas. Nche so faladu finas a su frùmene, a curtzu a unu masone connotu; cussu caminu lu connoschìamus bene a beru cando a pitzinnos nche lompìamus a inoghe pro imbolare cuddos còdulos lados a intro de s’abba. M’est torradu a conca, comente chi l’aere bidu in cuddu momentu, chi a bortas istaia sètzidu a mirare cuddu andare de s’abba, sighende·lu e pensende a milli ispantos, comente m’apo immaginadu custas terras aventurosas, comente mi so pregontadu in ue s’abba infundiat, ma deretu sa fantasia mea nch’agataiat carchi làcana; però chircaia de nche lu sighire andende semper prus a tesu e tando mi perdia ammirende cuddu pensamentu indedda e gasi intzertu. Non tèngio resone, amigu meu, cando ti naro comente fiant arregulados ma biados puru sos giajos nostros? Sos sentidos gasi ismalitziados e gasi finas sa poesia issoro! Cando Ulisse faeddat de su mare illacanadu e de su mundu infinidu, totu su chi narat est beridade, est umanu, fundudu, corale e arcanu. E ite mi nde fatzo como de ischire, comente a un’iscolanu bonu, chi sa terra est tunda? A s’òmine li bastant tantas creas pro istare bene a subra de sa terra e galu prus pagas pro si pasare a suta de issa. Como nche so inoghe, in su casteddu de cassa de su prìntzipe. Isto bene cun issu, est un’òmine simpre e francu. Giughet a fùrriu una pariga de persones unu pagu mentòsigas chi non renesso a cumprèndere. Non parent mancu fraitzos, però mancu gente bona. A bortas mi cumparent finas onestos ma non bi la fatzo a lis dare fide. Mi dolet finas chi issu, a bortas, faeddat de cosas chi at intesu dae àtere o letu ebbia e duncas la pensat comente a cuddos chi las ant presentadas custas cosas.

Un’àtera cosa b’at: istimat de prus s’adelentu e sa balentia meas chi non su coro meu. Custu, imbetzes, est sa sola braga mea, sa mitza dae ue totu naschet, totu sa fortza, su cuntentu e sa misèria… Ah, totus podent tènnere sas connoschèntzias meas, ma su coro meu lu tèngio deo ebbia.

 

 

Leave a comment

Send a Comment

S'indiritzu email tuo no at a èssere publicadu. Is campos pedidos sunt signados *