Sos patimentos de unu giòvanu #14

Sos patimentos de unu giòvanu #14

“Sos patimentos de unu giòvanu” de Johann Wolfgang Goethe, òpera traduida in sardu dae Manuela Mereu e publicada dae Condaghes in su 2015 (colletzione Àndalas).

20 de santugaine de su 1771
Eris nche semus arribbados a inoghe. S’ambasciadore no istat bene e si nche tratenet una pariga de dies. Fiat istadu mègius si issu no esseret gosi malestrosu. Como chi mi lu penso, m’abbìgio chi sa sorte m’at dadu dies traballosas a colare. Pranta coràgiu! Bi cheret unu pagu de friolera in coro pro nch’aguantare totu! Unu pagu de friolera? Mi nch’essit su risu a sa sola iscriende custas paràulas. Oh, si non tenia un’ìndula gosi grae, dia èssere sa creadura prus ditzosa de su mundu. It’est chi so contende? B’at gente agiumai sena fortzas e abilesa chi si nche parat in dae in antis meu comente chi esseret Deus in terra, e deo mi nch’isporo pro totu s’abrìtiu e adelentu meu? Deus misericordiosu, chi gasi meda m’ais regaladu, pro ite non bos nche nd’ais chistidu sa metade de totu custu e non m’ais permìtidu mègius de crèere unu pagu de prus in mene e non m’ais dadu sa capatzidade de mi cuntentare de su chi tèngio?
Passèntzia! Passèntzia! At a andare totu bene e ti naro, amigu corale, chi tue tenes resone. Dae cando nche so semper in mesu de gente e bido cada die comente est su manìgiu fitianu pro renèssere in sa vida, beh tando mi nch’apàghiat su coro. Tzertu, at a èssere ca nois ponimus a pare cada cosa cun nois etotu e nois cun cada cosa. Duncas sa ditza o sa misèria sunt acapiadas a sas cosas chi nche li ponimus a pare e tando non b’at cosa prus mala de su èssere solos. Su naturale nostru, chi lu faghet de sese a si nch’ismanniare, cando est agiuadu dae sos imbentos de sa poesia si nche fràigat unu muntone de creaduras chi istant semper prus in artu de nois: totu su chi tenimus a fùrriu nos paret prus ricu chi non nois e cada creadura est prus fortunada chi non nois. Non bolet a s’ispantare pro custu. Prus de una borta nos paret chi nos manchent cosas meda e su chi mancat a nois lu tenet calicunu àteru, chi tenet totu su chi tenimus nois puru e finas unu tzertu praghere de sese. E tando sa creadura nostra, s’òmine ditzosu, nch’est belle che fatu!
Imbetzes, si sighimus a traballare essende in mesu de penas e debilesas, a bortas nos paret chi andende bàntziga·bàntziga nche semus prus a tesu de chie nch’at impreadu sos remos pro si mòvere… tando cumprendimus sa valura nostra caminende paris cun sos àteros o tochende a in antis de issos.

 

Leave a comment

Send a Comment

S'indiritzu email tuo no at a èssere publicadu. Is campos pedidos sunt signados *