Sa Regione at fatu un’iscoberta ispantosa: sos mamutones nadant fintzas si ant su bàriu de sos sonàgios. Ma non si firmant a cussu, sos mamutones andant a caddu e resessent a fàghere ficare sos gigantes de Mont’e prama, chi, àtera noa, sunt artos nessi una deghina de metros.
Brullas a banda, in sas retzas sotziales si nd’est pesada una cuntierra a subra de s’ùrtima publitzidade de sa Regione pro su pùblicu internatzionale (càstia inoghe). Calicunu narat chi b’est totu s’identidade sarda annoada e l’agradat meda; àteros narant chi est semper sa matessi cosa folclorìstica chi non faeddat de sa Sardigna de oe e, peus, podet fintzas assuconare; b’at fintzas chie si l’est leada ca non est bastante fidele a s’antigòriu.
De seguru unu sèberu coragiudu chi giogat cun figuras de importu pro sos sardos, amus a bìdere ite nd’at a essire, ma non intramus in custa dibata artìstica, ca sa dimanda chi si pesat est un’àtera: ma comente ant a suprire sos turistas de fora si sos bolos sunt tanchende? Sas cumpannias de bolos baratos, difatis, ant naradu chi tratas medas non sunt prus bàlidas dae s’inghitzu de su beranu, e calicunu fintzas dae prima puru, ca a los mantènnere abertos est tropu gastosu.
(redatzione)
Leave a comment