Otieri est sa pàtria de sa poesia improvisada, cun sa prima gara sua 124 annos a como. De prus: Otieri est sa pàtria de sa poesia iscrita, cun su prèmiu omònimu de su 1956. E semper in Otieri isterreint unas cantas (pagas) règulas pro una cunventzione ortogràfica ghia pro sos poetas. Dae Otieri, oe, movent unas cantas “Pìndulas” (Condaghes, 2019) pro connòschere mègius sa limba sarda.
Cristiano Becciu, funtzionàriu regionale, grandu connoschidore de sa limba literària (sa chi li narant “logudoresu”, pro nos cumprèndere) e atore de su protzessu istandardizadore (at contribuidu a su Curretore ortogràficu e a su Glossàriu isperimentale), nos proponet una letura ispassiosa cundida cun anèddotos, curiosidades e etimologias.
Una regorta, narat issu etotu introduende sos argumentos de su libru, a dae chi àteru no est chi una versione agiornada e torrada a bìdere de sos artìculos suos publicados in antis in su giornale episcopale “Voce del Logudoro”. Una regorta chi movet dae tretos suos ma chi collit finamentas inditos dae àteras biddas pro more de un’interlocutzione profetosa cun amigos e connoschentes suos (in òrdine alfabèticu) dae Armùngia a Torpè.
Ite b’agatamus? Un’indàgine in contu de orìgine e de evolutzione de faeddos patrimoniales e de tèrmines nostros acrarende cun semplitzidade e galania leges fonèticas, cunsonantismos, vocalismos, estensiones e ridutziones semànticas. Su libru si proponet comente una ghia cara a sos caminos fartosos chi cursamus cada die chirchende rispostas e agatende·nde de cada tipu (e non semper giustas).
Nd’essit a a campu una limba bia, una bandera rica e fèmina (siat comente mama amparadora, siat comente fìgia de contivigiare), una limba bandera cun sos dialetos/gonfalones e cun sos prèstidos chi l’ondrant, una limba sestada bene che a sa capa de sos mègius pabassinos (sa trazea, sos diaulinos, est Becciu etotu a bi la pònnere) e chi la diamus chèrrere saliosa («succulenta») e «che-i su pedrusìmula» («dappertutto»).
Sa punna didàtica est crara, e pro custu, pro nche cròmpere a cale si siat letore interessadu, Becciu sèberat s’italianu in custu biàgiu chi carignat sentidos, carenas, màndigos, animales: setziones, custas, non de unu libru ebbia, ma sa limba nostra in totu sa mannesa sua.
Màuru Piredda
Leave a comment