Paolina rapresentat s’esòrdiu comente romanzieri de Enrico Costa. S’iscritore tataresu ponet in iscena un’istòria drammàtica ambientada in una bidda de su Cabu de susu chi est mentuada petzi cun s’initziale C.
In s’òpera, publicada pro sa prima borta in su 1874, s’autore impreat s’espediente literàriu de su manuscritu. Ma b’at finas una parte epistolare chi faghet in modu chin a sa fine sas boghes narrantes siant diferentes, in modu de tèssere una trama chi si nd’at a bìdere sa fine a s’agabbu ebbia.
Sa Sardigna pintada in su romanzu est cudda de pagu prus a mancu metade Otighentos. Fiat unu mundu galu fatu de festas patronales chi b’assortiant dae ogna ala de s’Ìsula, de cantos sardos e de massajos chi traballaiant in su sartu pro torrare a sas biddas su sero ebbia.
Ma fiat una realidade chi si fiat giai aberende a sa modernidade. Costa nd’aprofitat pro faeddare de su problema de sos trasportos in cuddu tempus, intre òmnibus, diligèntzias e su trenu, tantu isetadu, chi fiat a puntu de arribare.
S’autore dat finas carchi inditu de cales podiant èssere sas ideas suas subra sa polìtica, cun su fervore patriòticu de cuddos annos, e sa religione.
Sos riferimentos a sa vida econòmica e sotziale de sa Sardigna però non leant sa forma de insertos descritivos deretos, chi ant a èssere unu marcu distintivu, non tropu positivu, de s’òpera narrativa de s’iscritore tataresu.
Cun Paolina sunt afrontados unos cantos temas chi a coa ant a essire a pìgiu in La bella di Cabras e Il muto di Gallura, che a sa pressione sotziale chi indiritzat sa vida de sas persones, massimamente sas chi aparteniant a classes sotziales diferentes, e unu tonu de fatalismu chi acumpàngiat sa narratzione, cun personàgios nàschidos in luna mala chi paret chi ischint issos etotu de èssere giai cundennados dae sa malasorte.
(luca foddai)
Leave a comment