Est lompende un’àtera unda de calore mannu: cras e pustis cras dae s’Àfrica su sirocu at a batire rena, sicumine e temperaduras artas meda. Cun custa genia de tempus depimus pònnere mente a sos fogos.
Sas dies coladas in regiones medas de Sardigna b’at àpidu fogos mannos. Custu mese de trìulas una tzitade ferta in manera funguda est istada Nùgoro: fogos prima in su Monte Gurtei, posca serente a s’ispidale, in Biscollai, e dae pagu in Città Giardino e in Su Berrinau. Paret chi custa tzitade no apat pasu e custu calore chi est torrende a bènnere ponet a tìmere e non petzi in Barbàgia: àteros tretos de s’ìsula ant dèpidu barigare su fàmene de sas framas, pro esempru, eris b’at àpidu sèighi fogos cun tres chi ant àpidu bisòngiu de sos elicòteros. A dolu mannu medas sunt istados allutos pro su gustu macu de bìdere su disacatu chi produint.
Sa situatzione est sèria e meda prus peus de s’annu coladu chi, gràtzias a su pagu tràvigu de turistas e su tempus malu, no aiat bidu custu brusiòngiu in totue. In tempos de crisi climàtica su chi podet sarvare sa Sardigna e sa terra est pròpiu sa cantidade de padentes e de àrbores, trasformare·los in chisina est a si ochire. Pro custu est pretzisu chi sa populatzione pòngiat mente a sos cumportamentos perigulosos e chi, cando bidet unu sinnale de fogu, mutat deretu su nùmeru de emergèntzia 1515.
Gabriele Tanda
Leave a comment