Francesco Cucca, dae sa Barbàgia a su Maghreb

Francesco Cucca, dae sa Barbàgia a su Maghreb

Francesco Cucca est una figura originale e forsis ùnica in su panorama literàriu sardu. Nàschidu in Nùgoro in su 1882, fiat abarradu òrfanu a pipiu. Aiat fatu su pastore in antis in bidda sua e a coa in Fonne e a 14 annos fiat andadu a Biddecrèsia in ue aiat traballadu in miniera puru. Ma sa vida sua fiat cambiada cando, in su 1903, fiat andadu a Tunisia pro una dita livornesa chi bendiat linna.

Fiat abarradu in Nordàfrica finas a su 1939, cando fiat torradu a Itàlia, in ue est mortu, in Napoli, in su 1947.

De ideas anàrchicas e sotzialistas si fiat opostu a su colonialismu frantzesu e aiat fraternizadu cun sos bèrberos. Autore de resocontos de biàgiu subra custa esperièntzia, at lassadu finas una regorta de poesias, iscritas in italianu, Veglie Beduine.

Durante sas peregrinatzione sua in Africa aiat connotu dae acanta sa vida e sas costumàntzias de sos pastores nòmades de su Maghreb. Ddos aiat luego assimigiados a sos pastores de Barbàgia. Poesias che a Il pane, La fattucchiera, giai dae sos tìtulos ammustrant s’afinidade chi s’autore bidiat intre custos duos mundos. E in Il Pastore custu paragone intre su mundu rurale e antigu de sa Sardigna e su de su Nordàfrica ddu bidimus craru craru:

Mi ricorda quell’arabo grigiastro,

Randagio per le balze, nella sera,

Voi, pastor di Barbagia, alla bufera

Dentro i manti d’orbace, col vincastro.

Una borta lassada s’Africa aiat bìvidu in Itàlia. In su coro suo però fiat semper abarradu s’ammentu de s’Ìsula nadia, de sos montes chi dd’aiant bidu pastorighende a pitzocheddu. Custu iscriiat in Reminiscenze:

Alle tue querce, agli elci secolari,

Ai tuoi vecchi nuraghi

Io penso, o Nuoro…

E su èssere atesu dae Sardigna leat tonos de dolore e de disisperu in Nostalgia:

Non so perché il sospir di queste fonti

Non mi susurri nulla in fondo al cuore,

Non so perché gli elceti in questi monti

Non diano ombra di pace al mio dolore.

Veglie Beduine est istadu publicadu pro sa prima borta in su 1912. Una versione noa, pro Astra Editrice e a incuru de Dino Manca, est essida in su 1993.

(gianni muroni)

Leave a comment

Send a Comment

S'indiritzu email tuo no at a èssere publicadu. Is campos pedidos sunt signados *