Donna Berta #51

Donna Berta #51

“Donna Berta” de Leopoldo Clarín Alas, òpera traduida in sardu dae Giovanni Muroni e publicada dae Condaghes in su 2012 (colletzione Àndalas).

Donna Berta, cun su billete in manos, nche fiat resurtada a colare in sa portineria, e a pustis fiat andada dae una sala a s’àtera, morta de fritu, intendende ammortighinados sos corpos sicos de paritzos marteddos chi fiant serrende càssias, fiat arribbada in dae in antis de un’òmine grassu, bestidu male, chi pariat chi dirigiat cuddu burdellu de su tramudu de s’arte. Sos cuadros si nche fiant andende, su prus si nche fiant giai andados: in sos muros non nd’abarraiat agiumai. Tocaiat a caminare a bellu pro non catzigare sas telas chi ammuntaiant su pavimentu: chissai cantas mìgias de duros baliat cuddu tapete! Fiant sos cuadros mannos, calicunu giai famadu, chi fiant istèrridos in su tauladu.
S’òmine grassu aiat lèghidu sa carta de donna Berta, aiat abaidadu a sa betza a fissu a fissu, e cando issa dd’aiat fatu a cumprèndere e signalende un’origra ca fiat surda, aiat fatu cara mala; sena duda ddi pariat un’isfortzu tropu mannu a artziare unu pagu sa boghe pro cuddu èssere gasi de pagu contu, racumandadu dae unu de sos chi si creent amigos e sunt connoschentes ebbia.

– E duncas cherides bìdere su cuadru de Valencia? Pro pagu seis bènnida pro nudda, sa tzia. Intro de mesora at a èssere in caminu pro domo sua.

– In ue est, in ue est? Cale est? – aiat pregontadu issa tremende·si.
– Cussu.
E s’òmine bassu aiat signaladu cun unu pòddighe una tela manna in colore de chinisu, comente bruta, chi fiat istèrrida in pees suos.
– Cussu, cussu! Ma.. Deus meu! Non si bidet nudda!
S’àteru aiat fatu sos coddos.
– Non si bidet nudda!… – aiat torradu a nàrrere donna Berta ispramada, implorende cumpassione cun sa mirada e su gestu e sa boghe treme·treme.
– Pro fortza! Sas telas no ddas ant fatas pro ddas bìdere in terra. Ite cherides chi bos fatza deo? Bastaiat a bènnere in antis.
– Non tenia sa racumandatzione. Su pùblicu non podiat intrare a inoghe. Fiat serradu custu…
S’òmine grassu e ruzu aiat fatu torra sos coddos, e fiat andadu a unu grupu de operajos pro dare òrdines e ismentigare sa presèntzia de cudda segnora betza.
Donna Berta si fiat bida sola, sola sola in dae in antis de cuddu murùtzulu de mantzas confusas, tristas, chi giughiat a sos pees suos.
– E fìgiu meu est in cue! Est cussu… unu pagu de colore de chinisu, de chelu, de biancu, nieddu, ruju, totu ammisturadu, chi paret una crosta!…
Aiat abaidadu a ogna chirru comente pedende agiudu.

– Ah, tzertu! Pro sa bella fatze mea no est chi ddu depent torra apicare…

Non tenet mancu curnisa…
Bator òmines in càmisiu, sena mancu dd’abaidare in cara, si fiant acurtziados a sa tela, e cun faeddos chi donna Berta non podiat cumprèndere, aiant cumintzadu a chistionare de sa mègius manera de achidare su cuadru e de nche ddu leare a unu logu prus còmodu pro dd’impachetare…

 

Leave a comment

Send a Comment

S'indiritzu email tuo no at a èssere publicadu. Is campos pedidos sunt signados *