Donna Berta #37

Donna Berta #37

“Donna Berta” de Leopoldo Clarín Alas, òpera traduida in sardu dae Giovanni Muroni e publicada dae Condaghes in su 2012 (colletzione Àndalas).

E aiat naradu tra se: “Pòveru animale, no ischit ite dd’at a capitare!”. Su gatu, trancuillu, no aiat fatu perunu preparativu de biàgiu; cudda vida chi faghiat, pro issu dae tempus immemoràbile, de seguru ddi pariat eterna. Sa possibilidade de si nche tramudare no intraiat in sa metafìsica sua. Si fiat postu a lìnghere pratos de sa chena de sa die in antis, comente aiat fatu in parte sua unu bonu epicureu.
Donna Berta fiat intrada a sa muda; aiat bidu su tziculate a subra de sa masera20, e in ie, che a semper, si dd’aiat bufadu. Sos preparativos de sa partèntzia fiant fatos, totu a fine, dae dies meda. Como fiat a partire, e, in antis, a si dispidire. Mere e tzeraca aizu aiant faeddadu in cudda ùrtima iscena de vida paris. Fiat colada un’ora, e fiat arribbadu don Casto Pumariega, chi si fiat incarrigadu de totu cun una gentilesa chi nemos teniat su coràgiu de ddi torrare gràtzias. Issu nche diat leare a donna Berta finas a s’istatzione, sa prus acanta de Zaornín, diat faturare sos bagàllios, nche dda diat pònnere in unu vagone de segunda classe (donna Berta no aiat chertu sa prima, pro istraviare) e gasi sighende. In Madrid dd’isetaiat su mere de una pensione barata. Dd’aiat iscritu don Casto, pro chi ddi diat torrare gràtzias pro su favore de dd’imbiare a un’istràngia. In ie si firmaiat issu cando andaiat a Madrid, e cussu ca fiat ricu gasi. Cun don Casto si fiat presentadu in coghina unu pitzocu chi Pumariega dd’aiat afitadu un’àinu chi ddoe depiat sètzere donna Berta pro lòmpere a s’istatzione, a duas legas dae Posadorio.

Leave a comment

Send a Comment

S'indiritzu email tuo no at a èssere publicadu. Is campos pedidos sunt signados *