Donna Berta #26

Donna Berta #26

“Donna Berta” de Leopoldo Clarín Alas, òpera traduida in sardu dae Giovanni Muroni e publicada dae Condaghes in su 2012 (colletzione Àndalas).

Donna Berta fiat torra sola cun sos pensamentos suos; ma como fiant diferentes! Su capitanu, de seguru, non fiat torradu ca non podiat; non fiat istadu malintentzionadu, comente naraiant sos frades; fiat istadu un’eroe… Eja, che a s’àteru, su capitanu de su pintore, su giogadore chi giogaiat finas s’onra pro bìnchere sa glòria… Sos remordimentos de donna Berta, chi prus chi no àteru fiant nostalgias, ispurtiant semper de prus dae cudda die chi unu presentimentu dd’aiat fatu crèere a forte ca s’amante suo fiat istadu un’eroe, chi fiat mortu in gherra, e pro cussu non fiat torradu a dda chircare. Ca si fiat gasi, ite ddi podiat pregontare de su fìgiu! Ite aiat fatu issa pro agatare su frutu de sos amores suos? Belle nudda; si fiat lassada ghetare a terra, e ammentaiat cun timòria sas dies chi issa etotu si fiat posta a pensare ca fiat a atzitzare su fogu de sa disfama sua a cumintzare indàgines clandestinas in chirca de su fìgiu. E como… cantu fiat giai tardu pro totu!… Su fìgiu, o fiat mortu de a beru, o fiat pèrdidu pro semper. Non fiat cosa mancu de bisare. Issa etotu aiat pèrdidu in sas intragnas a sa mama…; fiat giai giaja. Una cussèntzia indefinida ddi naraiat ca non podiat sentire cun sa fortza de àteros tempos; sas minudèntzias de sa vida ordinària, sa prosa de s’ite de fàghere nche dda diviaiant ogna momentu dae su dolore e dae sos pensamentos suos; torraiant, già est beru, ma duraiant pagu in conca, e cuddu ritmu costante de s’olvidu e de s’ammentu nche dd’ingaddinaiat. Issa etotu pensaiat: “Est ca so maca deo! Custa est una mania, no unu sentimentu”. Epuru, a momentos pensaiat, mescamente a pustis chena, in antis de si corcare, mentras fiat passigende in sa coghina manna a sa lughe de sa lugherra de Sabelona, pensaiat ca teniat un’energia cuada in fundu in fundu chi dda diat giùghere a si sacrificare e a s’intregare de su totu… si fiat oportunu. “Oh, a ue diat andare deo pro fìgiu meu, biu o mortu! Pro basare sos ossos suos biancos cantos annos diat dare, si non de vida, chi giai no dda potzo prus ofèrrere, cantos annos de Glòria colende·ddos de prus in su Purgadòriu! O ca deo so che a unu sepurcru, un’ànima chi s’est giai iscumponende, o ca sento giai sa morte, sena ddu chèrrere penso semper, cando m’immàgino ca chirco e agato a fìgiu meu… chi atzapo sos restos suos, non sos bratzos suos ispartos pro m’apressare.”

 

 

Leave a comment

Send a Comment

S'indiritzu email tuo no at a èssere publicadu. Is campos pedidos sunt signados *