Donna Berta #19

Donna Berta #19

“Donna Berta” de Leopoldo Clarín Alas, òpera traduida in sardu dae Giovanni Muroni e publicada dae Condaghes in su 2012 (colletzione Àndalas).

Unu sonu in su matedu, chi aiat intèndidu cando fiat giai acanta acanta, dd’aiat fata calliare, che a unu pugione surprèndidu in sas soledades suas; si nde fiat pesada, aiat abaidadu a in artu e aiat bidu in dae in antis suo unu bellu pitzocu, de unos trinta o trintaghimbe annos, a pilos nieddos, forte, a barba longa, e bestidu, mancari isbardelladu – cun giubba e capellu, pantalone tropu largu – cun roba chi depiat èssere bona e elegante; in fines, mancari male trassadu, ddi pariat unu giòvanu de corte. A coddu, acapiada a una corria, giughiat una càssia. S’abaidaiant a sa muda, ambos firmos. Donna Berta si fiat abbigiada ca s’istràngiu dda fiat saludende e, sena de dd’intèndere, aiat rispostu abbassende sa conca. Issa non fiat timende, pro ite?

Ma fiat ispantada e unu pagu contrariada. Unu segnoricu segnoricu, dae gasi a tesu, comente fiat lòmpidu a su padente de Susacasa? Dae in ie non s’andaiat a logu; cuddu fiat su finibusterre de su…! Dd’ofendiat unu pagu unu biagiadore chi rugaiat sos terrinos suos. Si fiant craridos. Issa, sena inghìrios meda, dd’aiat naradu ca fiat surda, e sa mere de totu su chi bidiat. E issu? Chie fiat issu? Ite ddoe faghiat in ie? Mancari sa retzida non fiat istada gentile meda, ambos fiant cumprendende ca fiant simpatizende; issa aiat cumprèndidu àteru puru: chi cuddu segnoricu fiat ammirende·dda. Pagas paràulas e fiant faeddende che amigos mannos; sa gentilesa galana de ambos nch’aiat frantu s’arridesa de sa discunfiàntzia, e cando a pustis de carchi minutu fiant intrende in su portale de s’ortu, donna Berta ischiat giai chi fiat cuddu òmine.

Fiat unu pintore famadu, ca mentras aiat lassadu s’ùrtimu capolavoro apicadu in ue ddu fiat ammirende mesu Ispagna, e aiat lassadu sa crìtica ocupada a cantare sas alabantzas de sa tauledda sua, issu si nche fiat fuidu dae s’intzensu e dae su burdellu, e a sa sola cun sa musa sua, sa soledade, andaiat peri sas baddes e sos logos prus ispèrdidos de sas Astùrias, sos amores suos de istadiale, in chirca de efetos de lughe, de isfumaduras de su birde de sa terra e de su colore de chinisu de su chelu. Parmu a parmu connoschiat totu sos segretos de sa bellesa naturale de cuddas incrispaduras de sa marina; e a sa fine, prus coragiosu o fortunadu chi non romanos e moros, fiat lòmpidu, colende·nche in mesu de ispinas e ruos, pròpiu a su padente de Zaornín e a su monte de Susacasa, chi fiat comente a lòmpere a su coro de su coro de su mistèriu.

Leave a comment

Send a Comment

S'indiritzu email tuo no at a èssere publicadu. Is campos pedidos sunt signados *