“Donna Berta” de Leopoldo Clarín Alas, òpera traduida in sardu dae Giovanni Muroni e publicada dae Condaghes in su 2012 (colletzione Àndalas).
Unu sero de austu, cando su sole non brusiaiat prus e de traessu faghiat lùghere sa roba bianca isparta in s’ortu in pigada, e allughiat unu diamante in sa punta de ogna erba, chi, segada dae fundu dae sa farche, pariat una punta de atzàrgiu, donna Berta, a pustis de cuntemplare dae sa domo de subra sos biancores e birdores de su suo, cun un’aeredda de allegria immotivada in s’ànima, si fiat posta a cantareddare una de cuddas balladas romànticas chi aiat imparadu in sa gioventude sua innotzente, e chi si cumpraghiat de ammentare cando non fiat trista e nen ddoe fiat Sabela in dae in antis, ne acanta.
In presèntzia de sa tzeraca, nde teniat birgòngia de cuddu sentimentalismu suo de antigòriu. Ma cando fiat sola sola, sa dama surda cantaiat sena de s’intèndere, intendende a intro suo, cun un’istonadura semper costante e malincònica, un’ispètzia de àrias, chi si podiant mutire su cantu gregorianu de su romantitzismu musicale. Sas paràulas, aizu pronuntziadas, fiant sentimentales cantu sa mùsica, e faeddaiant semper de passiones mannas contrariadas o de su reposu idillìacu de un’amore pastorile e càndidu.
Leave a comment