-de Giuanna Dessì-
Ocannu puru sa festa de sa limba ufitziale m’at donadu iscutas de praghere. S’Atòngiu giai intradu e unu chelu prenu de nues chi promitiant abba, bellas peroe, de is chi praghent a mimi, ca mudant cuddos paesàgios unu pagu infadosos de istade, ant acumpangiadu su biàgiu a Bonàrcadu.
Candu so lòmpida, su Lare, tzentru culturale ispantosu acanta de su santuàriu antigu de Nostra Sennora de Bonacatu, fiat giai prenu de gente. Amigos nòdidos de saludare, àteros de is chie connoschia solu su nùmene e caras allegras totu inghìriu.
A crepu de is previsiones meteorològicas, su tempus est abarradu bonu e nos at donadu ocasione de gosare galu de una die in foras, in pees de su Montiferru.
Ddoe aiat pipios puru, prus che ocannu passadu in Òschiri. Paris amus giogadu a “sa chirca de su tresoro”, chi apu cuncordadu pensende a is issos in particulare. Su mèngianu at coladu lestru e agradadore lassende in is prus giovaneddos puru un’amentu e un’isperu pro s’annu chi benit. A su saludu donadu a una pitzinnedda cun s’augùriu de nos bidere s’annu imbeniente, issa m’at rispostu “nois ddue semus seguru” e su coro meu s’est allegradu.
Interessantes is chistiones acaradas dae is presentes, totus, finas e cuddas chi assimìgiant a propaganda, fata dae personàgios polìticos. “In su desertu finas e una nae sica faghet umbra” narat unu ditzu, e nois sardòfonos semus pèrdidos in unu desertu de mudìmene linguìsticu.
Medas de custos personàgios benint, faeddant e si nde andant. Non si firmant a papare cun nois, ne a resonare de is problemas o de is adelantadas de sa limba.
Peristantu, sa propaganda dda ispàinant in sardu e deo ispero semper chi s’efetu in su cherbeddu issoro siat simìli a su risu chi cussìgiant de faghere ogni mèngianu a s’ispricu pro istare mègius.
Sa majoria de is chi ddue andant peroe bivit sa die pro su chi est istada pensada: s’agatare a pare, resonare, si connoschere mègius e cumprendere chi semus a beru unu pòpulu.
Sa festa de sa limba ufitziale est bella pro cussu puru ca donat a totus sa possibilidade de chistionare, de nde bogare a campu is problemas, is progetos, is bisos. Ddu at totu unu mundu de persones chi comente a mimi istimant sa limba sarda e totu s’annu si dèdicant, mancari sena grandu sonu, a dda faghere crèschere in cunsideru e dinnidade.
Tra is chi ant faeddadu apu apretziadu in particulare is chistiones presentadas dae una pitzoca giòvuna, Moju Manuli, subra is deretos tziviles, s’omosessualidade, su bisòngiu de èssere reconnotos de una sotziedade pro su chi sunt e pro is disigiosos chi ddus movent. Is faeddos suos m’ant emotzionadu pro sa cunfiantza chi at mustradu a sa limba sarda in espressare allegas delicadas e difìtziles.
Àteru momentu agradadore at istadu pro mimi, e seguru pro is chi istimant is artes, s’ispetàculu de mùsica e paràulas. Onni borta chi sa limba sarda est imperada cun ispìritu modernu e cunsiderada che aina de comunicatzione normale s’isperu meu pro su benidore de su sardu ismanniada pagu pagu de prus.
E pro serrare, su chi m’at agradadu, e semper m’agradat in addòbios sìmiles, est su sonu chi faghent totu cussas boghes faeddende in sardu ca mi paret de èssere torrada pipia cun giaja chi mi annìnniat in su brassolu.
Giuanna Dessì
Leave a comment