Biddas e limba pro s'iscola de Sardigna

Biddas e limba pro s'iscola de Sardigna

Bene, dae cabudanni nânt chi ant a garantire sas letziones in classe. De custa manera nche lassamus a palas una situatzione curiosa chi at privilegiadu sas netzessidades eucarìsticas de sos praticantes e non sas de s’istrutzione de sos pitzocos. Su plexiglass, chi non b’est in crèsia e nemmancu in su confessionale in s’allega chi antìtzipat sa resada de s’atu de dolore (“Mio Dio mi pento e mi dolgo…”), paret chi siat sa frontera noa de sa didàtica. Ma sèrios abarremus.

de Màuru Piredda

Si nche ponimus a banda su paragone cun su plexiglass in sas prajas (nemos nd’est faeddende prus, e cun resone), podimus nàrrere chi custa solutzione est simigiante a sa dispositzione de mesas e “bidros” in sos aposentos linguìsticos de sas iscolas superiores (in ue però impreaìamus cùfias e micròfonu). E pro seguru no est sa mègius ca, in prus de mantènnere sa classe-puddàrgiu nos nche giughet a s’idea – semper avìcula – de sa classe-bateria.

Ma non podimus pensare a sa solutzione definitiva faeddende de letziones “all’aperto”, ca fintzas contra a sa ministra Gelmini las faghìamus e in sas assembleas de s’Onda b’aiat chie dae tando naraiat – cosa prus chi no òvia e chi andat male finamentas a nd’iscrìere – chi a tardu o a chitzo podiat pròere o fàghere fritu.

Semus a sa fase duos de sas esternatziones (sa prima fiat sa de sas classes su mesu in àula e su mesu in domo). Ma, semper chi non pensemus a una ministra chi potzat èssere lìbera de gestire su setore suo sena cunsiderare su restu de su guvernu e sos interessos chi lu ghiant, tocat de nàrrere chi non podet èssere petzi neghe de Lucia Azzolina.

Unu guvernu cun idea de potentziare s’istrutzione torrende a su detadu costitutzionale in contu de pùblicu e privadu, assumende insegnantes a su nèssi a dòpiu de sos chi bi sunt como e garantende seguresa finamentas in sos còmodos privos sabone, no est cosa possìbile in intro de sa narratzione liberista. E paret duncas utòpicu  semper in intro de custa narratzione – a faeddare de classes abertas in sas biddas chi ant sufridu sas polìticas de “dimensionamentu”.

S’Anci («spazi immensi all’aperto nei quali fare lezione in totale sicurezza e armonia con la natura e il creato» a banda) at iscritu pagas rias pro ammentare chi sa polìtica de sa «mannaia» at fatu petzi dannos: a s’iscola e a sas comunidades. Ma s’Anci est un’assòtziu de sìndigos e su bonu de issos – tocat a lu nàrrere – nch’est in intro de una coalitzione o de s’àtera, cun ambas chi ant guvernadu e “dimensionadu”.

Cheret, tando, chi sas Comunas (in pare cun sas comunidades) comintzent a si mòvere in autonomia lassende a un’ala sas dinàmicas tzentru-manca e tzentru-dereta.

E chi pòngiat in agenda, cando narat chi tocat a «investire in personale fortemente motivato», sa chistione de sa limba sarda: finamentas pro fraigare unu ponte intre sa “variante” de sa bidda (como in medas privas de iscola) e sa limba comuna chi una die amus a chèrrere bìdere imprentada in sos libros. Si los cherimus sos libros in sardu.

Leave a comment

Send a Comment

S'indiritzu email tuo no at a èssere publicadu. Is campos pedidos sunt signados *