Bìculos de literadura #9

Bìculos de literadura #9
Su collidore de biscu (El collidor de vesc) de Pau Urgell.
Tradutzione de Francesc Ballone.
Òpera publicada dae Condaghes in su 2012, colletzione “paberiles”.
Autìsticu, cun una punna naturale a s’astratzione e a s’abbaraddamentu, e semper imboligadu in s’istrolicare e in su bisare suo, cun sos ogros mannos suos bistentende fache a su chelu, comente a chircare cosas chi non si podent bìdere; su de bìvere assoladu faghiat parte de sa matessi natura sua, e non si bi depiat isfortzare pro nudda. Un’istadu de abbengalamentu permanente chi pro more suo cuddu òmine non daiat cara nemmancu a issu matessi. Sa brutesa e su discòdiu nd’imboligaiant sa carena comente chi nd’esserent istados parte de sa pedde. Giughiat sas ungras semper nieddas, pilos longos iscuros intzoddinados de mucu sicu pendulende·li dae sos narigros, e sa chera essende·li dae sas origras giai nche l’intraiat in su tzufu de pilos untinados chi li tapaiant, imbojados, sa conca e sa cara bruta. Sos avantzos de màndigu pudrigadu s’ammuntonaiant a intro de sos tuveddos de sas dentes suas tortas e frazigadas. Resurtaiat impossìbile, pro more de sas magras e de sas “medàllias” de pudidùmene postas una a pitzu de s’àtera, de iscobèrrere cale fiat su colore beru de su mallione suo isfilusadu e de sos cartzones istampados e istratzulados, aguantados dae unu cànnau illardadu. Dae sas botas suas, o a su mancu dae su chi abarraiat de issas, s’iscoviaiant sos pòddighes pùdidos chi s’acaraiant a foras de sas istampas de unas mìgias chi pariant agiumai una segunda pedde sua, e ogni bia chi faghiat sos bisòngios, a suta de su chelu, si frobbiat su traseri cun sa manu, e custa belle mai si la sabunaiat pro no isperditziare s’abba chi depiat andare a buscare semper tropu a largu. Podimus nàrrere chi custa chìgia diat àere pòdidu fàghere prànghere unu lebbrosu.
Leave a comment

Send a Comment

S'indiritzu email tuo no at a èssere publicadu. Is campos pedidos sunt signados *