Su collidore de biscu (El collidor de vesc) de Pau Urgell.
Tradutzione de Francesc Ballone.
Òpera publicada dae Condaghes in su 2012, colletzione “paberiles”.
Arribbadu chi fiat in sa pratza de sa bidda, s’acudidu abarraiat in una contonada, iscarrigaiat sa carriada e, sena abèrrere buca, setziat in terra irrughende sas ancas e isetaiat chi calicunu nd’esseret acudidu pro iscambiare carchi cosa, e in s’ìnteri chircaiat recreu abbaidende·si sas pagas fèminas giòvanas chi istaiant in cuddu logu. Non fiat tzertu unu tempus bonu pro gastare dinari.
Su fàmene e sos annos tostos de su pustis gherra pesaiant galu che una losa a pitzu de sas esistèntzias de sos òmines e fèminas de cuddu giassu ispèrdidu de su mundu. S’economia de sussistèntzia fiat su modus vivendi de sa majoria de sa gente, e petzi unas cantas bighinas de Sant Gregori, pro more de un’istintu maternu lastimosu e disinteressadu, iscambiaiant sos produtos de cuddu dende·nde·li àteros de primu bisòngiu: pane, oos, sale, frùtora, legùmenes, e, a lascu, carchi bighinu pagu prus o mancu ricu li donaiat dinari pro li comporare sas cosas, semper, est craru, paghende·bi·las a suta meda de su balore de mercadu. Su giòvanu padentàrgiu, cun sa cara istesiada e sa mirada sua lastimosa, nemmancu si l’abbaidaiat, su dinari chi retziat. Aende cumpridu cuddas transatziones, daiat sas gràtzias ebbia, e cando li faghiant carchi pregonta rispondiat movende sa conca a chirru de sas càvanas, pro nàrrere chi nono, o a subra e a giosso, cando sa risposta fiat chi emmo. Tando sos abitantes de Sant Gregori, no aende pòdidu ischire su nùmene suo, si fiant postos de acòrdiu pro mutire cuddu personàgiu istròlicu su collidore de biscu, ca giughiat semper 14 meleddas de biscu a subra de su carru.
Leave a comment Su fàmene e sos annos tostos de su pustis gherra pesaiant galu che una losa a pitzu de sas esistèntzias de sos òmines e fèminas de cuddu giassu ispèrdidu de su mundu. S’economia de sussistèntzia fiat su modus vivendi de sa majoria de sa gente, e petzi unas cantas bighinas de Sant Gregori, pro more de un’istintu maternu lastimosu e disinteressadu, iscambiaiant sos produtos de cuddu dende·nde·li àteros de primu bisòngiu: pane, oos, sale, frùtora, legùmenes, e, a lascu, carchi bighinu pagu prus o mancu ricu li donaiat dinari pro li comporare sas cosas, semper, est craru, paghende·bi·las a suta meda de su balore de mercadu. Su giòvanu padentàrgiu, cun sa cara istesiada e sa mirada sua lastimosa, nemmancu si l’abbaidaiat, su dinari chi retziat. Aende cumpridu cuddas transatziones, daiat sas gràtzias ebbia, e cando li faghiant carchi pregonta rispondiat movende sa conca a chirru de sas càvanas, pro nàrrere chi nono, o a subra e a giosso, cando sa risposta fiat chi emmo. Tando sos abitantes de Sant Gregori, no aende pòdidu ischire su nùmene suo, si fiant postos de acòrdiu pro mutire cuddu personàgiu istròlicu su collidore de biscu, ca giughiat semper 14 meleddas de biscu a subra de su carru.