Peruna duda, custu fine chida, pro sos titulares de is aziendas sardas interessadas dae s’ordinàntzia ministeriale intrada in vigore domìniga: ischint giai dae eris chi sa segunda chida at a èssere in colore de arantzu che a sa prima. Dae Roma, cun su nono a sas rechestas mòvidas dae Casteddu, ant naradu finamentas chi non bi devet àere pretzedente pro chi àteras Regiones pedant matessi tratamentu dae como in susu. Sa narratzione de unu guvernu chi no at chertu dare su cuntentu a una Regione ghiada dae su tzentru dereta nche la ghetat a terra Solinas matessi (oe in s’Unione) faeddende de «discretzionalidade ministeriale» e tratamentu diferente pro sa Lombardia de Fontana. Duncas, su vitimismu, a ite serbit? A nch’istesiare sa crìtica a una Regione chi reformat sa burocratzia sua cun segretàrios, cabos de dipartimentu, consulentes, espertos e prepostos diferentes (e unu tzaferru) ma chi in su matessi tempus est galu priva de Comitadu iscientìficu a pustis de sas tristas acontèssidas istiales.
de Màuru Piredda
Movamus dae sos datos. Roma, nos agradet o mancu, at pigadu sos disinnos suos cunforma a sos chi at retzidu. Si dae Casteddu ant dadu datos isballiados custa cosa cheriat narada e pretèndere, cunforma a cussu errore, de nos nche torrare a su grogu, comente est acontèssidu in Lombardia cun sa torrada a s’arantzu dae su ruju a pustis de sa retìfica. E si sos disinnos de Roma non sunt che pare pro totu cantas sas Regiones de s’istadu, custu fàghere fìgios e figiastros diat dèvere alimentare sa narratzione de unu partidu chi (a norma de istatutu) cheret «conduire sa natzione sarda a s’indipendèntzia». Ma gasi no at a èssere. A su presente semus replichende sas dinàmicas de sas protestas de cando si proponiat su patentinu sanitàriu. Nemmancu tando su guvernu fadeit fìgios e figiastros ca sos tampones istiales in terramanna pro chie torraiat dae Sardigna non fiant obligatòrios ma voluntàrios.
Sa Regione, sa matessi chi at a torrare a abèrrere sas iscolas petzi dae lunis (s’ùrtima) e chi petzi dae pagu at definidu su pranu trasportos pro chi sos istudiantes non s’ammassent in sos postales (pranu chi no est bastante a bisu de unos cantos prèsides, comente leghimus oe in sa Nuova), est como chirchende sos ùrtimos datos Gimbe pro afortire sa tesi sua. Ma sos datos Gimbe, cando su guvernu fiat furriende·nos·nche a arantzu, non fiant bene postos. Sa Nuova e s’Unione de su 22 de ghennàrgiu (e Sardiniapost de su 21) nos lu contant prus chi non bene. Tando diat èssere prus giustu a gherrare in pare cun totus sas àteras Regiones (e non cun sas chi sunt a ghia leghista ebbia) pro chi s’agiornamentu setimanale potzat prevìdere mudas de colore in intro de sas duas chidas. Semper chi – ma custu est un’àteru arresonu – su “stop and go” giuet a beru.
De ite àteru si diat dèvere faeddare? Pro seguru de su “maxi staff”, de sas 65 unidades chi ant a serbire pro reformare sa burocratzia regionale. Est una cosa curiosa, custa, ca cando b’at de reformare segant cantu b’at: dae sa rapresentàntzia istitutzionale a sas resursas pro sa sanidade; cando imbetzes sa cosa pertocat àteros àmbitos creschent sas Asl e sas nòminas. Limitende·nos a sos 36 prepostos a sos assessorados, Solinas (in sa Nuova de eris) narat chi «ant a èssere dipendentes pùblicos chi giai retzint un’istipèndiu». Duncas ant a èssere pigados dae sas amministratziones pùblicas, sutraende·los a sos impiegos issoro. Ma pro ite si nde diat dèvere faeddare de custu “maxi staff”? Ca si narant chi bi cheret pro chi sa màchina funtzionet mègius, a su presente semus privos de unu comitadu tècnicu iscientìficu chi fatzat su traballu suo. A podiat serbire o nono, in custos meses e in custas dies de gherra de colores, unu comitadu che a custu?
Leave a comment