De XIII domìnigas de su tempus ordinariu
Evangèliu segundu Luca [Lc 9, 51-62]
Mentres chi fiant acanta de si cumprire sas dies in sas cales diat èssere elevadu a su chelu, Gesùs aiat pigadu sa detzisione firma de si pònnere in biàgiu a bia de Gerusalemme e aiat mandadu missos in dae in antis a sesi.
Custos si fiant incarrerados e fiant lòmpidos a una biddighedda de samaritanos pro cuncordare s’intrada cosa sua.
Ma issos non l’aiant cherfidu retzire, ca fiat craramente in caminu a bia de Gerusalemme.
Bidende custu, sos discìpulos cosa sua Giagu e Giuanne aiant naradu: «Sennore, cheres chi naramus chi calet unu fogu dae chelu e los isperdat? ». Gesùs si fiat giradu e los aiat brigados. E si fiant postos in caminu a bia a un’àtera biddighedda.
Mentres chi fiant caminende in sa carrera, un’òmine l’aiat naradu: «Deo t’apo a sighire in cale si siat logu as a andare». E Gesùs l’aiat respòndidu: «Sos margianes tenent sa calla e sos pugiones su nidu cosa issoro, ma su Fìgiu de s’òmine non tenet nudda in ue arrimare sa conca».
A un’àteru l’aiat naradu: «Sighi.mi». E issu aiat respòndidu: «Sennore, faghe a manera chi potza andare a sepultare a babbu meu». L’aiat respòndidu: «Lassa chi sos mortos sepultent a sos mortos issoro; tue imbetzes bae e annùntzia su rennu de Deus ».
Un’àteru aiat naradu: «T’apo a sighire, Sennore; ma permiti.mi a su mancu de mi dispidire dae sos de domo mea». Ma Gesùs li aiat respòndidu: «Nemos de sos chi arant e a pustis si càstiant a coa est bonu pro su rennu de Deus».
CUMMENTU
Chie semus nois pro Gesùs? Ischimus chi Issu nos amat de un’amore cumplessu, bundantziosu, lughente. Ocannu su Papa dd’at chèrfidu intregare a sa misericòrdia e custu nos ponet in antis a sa cara verdadera de Deus: non cussa de giùighe severu chi medas tenent in conca, ma sa de Gesùs matessi.
Iscobèrrere cust’amore càmbiat sa vida nostra, nos mudat in discìpulos suos: discìpulos cun su disìgiu de sighire custa lughe, de retzire su donu de s’Ispìritu, de lassare a coa onni tristura, onni cumpromissu, faddina, pecadu e manera de èssere comente Deus cheret.
Gesùs nos bidet gosi, in caminu a bia de sa prenesa de sa veridade, agiudadores suos in s’ispainamentu de su gosu.
Ma pro permìtere chi totu custu acadessat tocat a àere s’alientu de bìdere is umbras chi istant a intro de nois e chi devimus pòdere allughentare.
Divenire discìpulos de Gesùs est un’impinnu chi durat pro totu sa vida e chi abisòngiat de energia e de sintzeridade: su risultadu est su de cumprèndere su sensu de sa vida, de iscobèrrere su significu des’esistèntzia nostra e de cumprèndere su disinnu chi istat a palas de is eventos istòricos.
Gesùs, dd’amus bidu in su branu de s’Evangèliu de custa domìniga, no est unu rabbunì chi apeddat de otènnere cantos prus discìpulos si podet, nen proponet cumpromissos pro otènnere su cunsensu de istrumadas de gentes: est lìberu, a una manera desemplada.
Issu cheret isceti annuntziare su Rennu de Deus, presentare sa cara galana de su Babbu e ddu faghet mancari totu custu rechedat fadiga, finas a sa testimonia estrema de su martìriu. (rubrica a incuru de Alessandro Dessì)
Leave a comment