S'evangèliu in sardu. Gesus cumparit in su mare de Tiberiade

Sa de tres domìnigas de Pasca Manna

Evangèliu segundu Giuanne [Gv 21,1-14]

In cussu tempus, Gesùs si fiat manifestadu torra a is discìpulos in su mare de Tiberiade. E si fiat manifestadu aici: s’agataiant paris Simone Pedru, Tomasu chi ddi naraiant Dìdimu, Natanaele de Cana de Galilea, is fìgios de Zebedèu e duos àteros discìpulos. Ddis aiat naradu Simone Pedru: «Deo ando a piscare». E isso ddis aiant respostu: «Benimus nois puru cun tegus». Tando fiant andados e fiant artzados subra una barca; ma a su note non fiant resèssidos a piscare nudda.

Cando fiat giai lòmpida s’arbèschida, Gesùs fiat aparessidu in s’oru de su mare, ma is discìpulos non si fiant acatados chi fiat Gesùs. Gesùs ddis aiat naradu: «Pitzocos, non tenides nudda a màndigare?». Ddi aiant respòndidu: «No». Ghetade sa retza a manu dereta de sa barca e nd’ais a agatare». Tando dd’aiant ghetada e no resessiant prus a nde dda pesare pro sa cantidade manna de pische. E tando cussu discìpulu chi Gesùs amaiat aiat naradu a Pedru: «Est su Sennore!». Cando Simone Pedru aiat intèndidu chi fiat su Sennore, si fiat postu sa beste a su costadu, pro more chi finas a tando fiat ispogiadu, e si fiat ghetadu a mare. Is àteros discìpulos in tamen lompiant cun sa barca trisinende sa retza prena de pische: fiant di fatis a tesu dae terra belle una chentina de metros. Cando fiant calados a terra, aiant bidu su fogu allumadu e sa bràsia cun subra pische e pane.

Ddis aiat naradu Gesùs: «Batide unu pagu de pische chi ais piscadu imoe». Tando Simone Pedru fiat caladu e aiat postu in terra sa retza prena de chentuchimbantatres pisches mannos. E mancari chi fiant medas, sa retza non si fiat segada. Gesùs ddis aiat naradu: «Benide a papare». E perunu de issos resessiat a ddi pregontare: «Chie ses? », ca dd’ischiant chi issu fiat su Sennore. Gesùs si fiat acurtziadu, aiat pigadu su pane e si ddos aiat donadu, e aici etotu su pische.

Fiat sa de tres bortas chi Gesùs si manifestaiat a is discìpulos a pustis de èssere resuscitados dae is mortos.

Cummentu

Sos discìpulos s’agatant in subra una barca e sunt traversende su lagu de Tiberìade. Est giai iscurigadu e Gesùs, resuscitadu dae sos mortos pagas dies in antis, non est lòmpidu in ue sunt issos. Su lagu est trumbugiadu, pro more de unu bentu forte. Ma sa sa cosa prus de importu est chi Gesùs non est cun issos. A si mòvere in s’andala de sa vida sena Issu rechedet balentia: is arriscos sunt medas. Sena sa lughe chi lompet dae intro, s’iscurigore dòminat s’ispìritu issoro e nostru. A solos, in s’iscurigore, sena su consolu de sa presèntzia de su Cristos, sa realidade de sa vida est meda prus difìtzile: massimamente cando sulat su bentu de sas passiones, de sa materialidade, e s’imponet su fàmene de mundu, est tando chi lompent sas iscumbatas prus difìtziles. Sena Issu, in s’iscurigore, b’at semper sa timoria de non resèssere, de abarrare suta sas undas. Onni die s’intendent istòrias de gente chi s’allupat, de vidas afundadas suta sas undas.

Su disamparu, s’emarginatzione, sa solidade sunt sas maladias de su tempus nostru: a s’ispissu meda bidimus chi non isceti Gesùs no est cun issos, ma mancant finas cussos chi diant dèpere fàghere intendere, pro mèdiu de sa presèntzia issoro, cussa carignosa de su Sennore. Ma si castiamus intra nois matessi, si resessimus a bìdere cussa lughe chi est su disìgiu de vida e de paghe, est tando chi Issu lompet e caminat subra sas abbas a manera chi nois l’acollimus in sa barca de s’esistèntzia nostra aici prena de lìmites e trumentos.

Est tando chi diamus pòdere intèndere sas paràulas suas de consolu a manera chi sa barca nostra, sa vida nostra, lompat cun gosu a cussu destinu de eternidade chi Issu nos at cuncordadu.

(rubrica a incuru de Alessandro Dessì)

Leave a comment