S'Evangèliu de oe, Luca [Lc 21,5-19]

In cussu tempus, mentres chi calicunu faeddaiat de su tempiu, chi fiat ornadu de pedras e de donos votivos, Gesùs aiat nadu: «Dies ant a lòmpere in sas cales, de totu su chi bidides, no at a abarrare pedra cun pedra chi no at a essere destrùida».

Li aiant dimandadu: «Maistru, cando duncas ant a acadèssere custas cosas e cale at a èssere su sinnu, cando totus custas cosas ant a acadèssere?». Lis aiat respòndidu: «Mirade de non bos lassare pònnere in trampa. Medas, difatis, ant a lòmpere in nùmene meu narende: “So deo”, e ”su tempus est acanta de lòmpere”. Non li pongedas in fatu. Cando ais a intèndere faeddare de gherras e revolutziones, non bos ispramedas, ca a in antis devent acadèssere custas cosas, ma no est luego s’acabu».

A pustis lis aiat naradu: «Natzione contra de natzione s’at a abbolotare, e rennu contra de rennu, e s’ant a àere in paritzos logos terremòtos, iscarsèsas e pestilèntzias; s’ant a àere finas fatos terroròros e sinnos manniòsos chi ant a lòmpere dae su chelu.

Ma in antis de totu custu ant a pònnere sas manos contra de bois e bos ant a persighire, intreghende.bos in sas sinagogas e in sas presones, trasinende.bos a in antis a rees e guvernatores, pro more de su nùmene meu.

Tando ais a àere s‘oportunidade de donare testimonia. Duncas ponide in mente de non la ammaniare  a in antis sa defensa cosa bostra; deo bos apo a donare paraula e sapièntzia, a manera chi totus is aversàrios bostros no ant a pòdere apoderàre nen contrabàtere.

Ais a essere traìghidos finas dae babbos, dae frades, dae familiares e dae amigos, e ant a ochìere calicunu de bois; ais a essere odiàdos dae totus pro more de su nùmene meu. Ma no at a abarràre pèrdidu mancu unu pilu de sa conca bostra.

Cun sa perseveràntzia  bostra ais a salvare sa vida bostra.

 

(a in curu de Alessandro Dessì)

Leave a comment