A pustis de trint’annos de atividade, su repartu de emodiàlisi de Macumere est serrende. Sa noa est de importu mannu pro chie giughet problemas de renes, ca sa diàlisi est una cura chi sarvat sa vida die cun die e a no la tènnere a curtzu est unu problema mannu ca cheret nàrrere biàgios prus longos e pèrdere dies intreas fatu a sa terapia.
Sa emodiàlisi difatis, si faghet a s’ispissu duas o tres bortas a sa chida e durat prus o mancu bator oras. Si su biàgiu est longu, in cussa die non si podet fàghere meda de àteru. In prus chie essit dae sa terapia, est istracu meda, non podet andare a sa sola in vetura e tenet bisòngiu de cumpangia e de agiudu. Andare tropu a tesu custringhe sas famìllias a sacrifìtzios mannos, o a gastare dinari pro fàghere leare su malàidu a s’ispidale.
S’ispidale de Macumere tenet sos machinàrios pro sighire su traballu suo, ma sos chi fartant sunt sos dutores: s’ùrtimu mèigu l’ant tramudadu a Aristanis. Como sos passèntzies de sa zona depent andare o a Nùgoro o a Aristanis. Sos comitados de sos dializados si sunt chescende e, a sas ùndighi de lunis chi benit, ant ammanigiadu una manifestatzione cara a su poliambulatòriu.
(redatzione)
Leave a comment