Evangèliu de Luca [Lc 24,1-12]
Sa prima die de sa chida, a mangianu chitzo is fèminas fiant andadas su sepulcru, batende is nuscos chi aiant cuncordadu. Aiant bidu chi sa pedra fiat istada istesiada dae su sepulcru e, imbucadas, no aiant agatadu su corpus de su Sennore Gesùs.
Mentres chi si dimandaiant ite sentidu podiat tènnere totu custu, acò duos òmines ddis fiant aparessidos cun bestimentas lughentes. Is fèminas, prenas de ispantu, fiant abarradas conca a terra, ma custos ddis aiant naradu: «Pro ite seis chirchende intro de is mortos su chi est biu? No est inoghe, resuscitadu est. Regordade.bos comente bos aiat faeddadu cando fiat galu in Galilea e aiat nadu: “Tocat chi su Fìgiu de s’òmine siat intregadu in is manos de is pecadores, siat rughefissu e resurgat a sa de tres dies”».
E issas si fiant regordadas de is paràulas suas e, furriadas dae su sepulcru, aiant annuntziadu totu custu a is Ùndighi e a totus is àteros. Custas fiant Maria Madalena, Giuanna e Maria mama de Giagu. Finas is àteras, chi fiant cun issos, contaiant custas cosas a is apòstolos.
Custas paràulas ddis pariant che isvariòngios e non ddas creiant. Pedru in tamen si fiat pesadu, si fiat postu a cùrrere conca a su sepulcru e, incurbende.si in intro, aiat bidu is telos isceti. E fiat torradu a coa, prenu de ispantu pro su chi fiat acadèssidu.
CUMMENTU
Pro nois chi bivimus in sa sotziedade europea de su de tres millènnios, dominada dae sa tecnologia e dae s’iscientismu, is acadimentos de sa Gerusalemme a bias de s’annu trinta, e mescamente cussu sepulcru isbòidu, abarrant unu desafiu berdaderu a cussa ratzionalidade matessi chi (pro is chi bi creent), est issa etotu unu donu de Deus. Ma tenende in contu chi proas diretas non nche nd’at, proamus a nd’agatare calicuna indireta (e de custas bi nd’at paritzas).
De una proa: una resurretzione est diferente.
Is Evangèlios mustrant chi cussa de Gesùs est una resurretzione in totu diferente dae cussa de is àteras de is cales narant is Evangèlios matessi. Pro Lazaru, pro sa viuda de Nain, sa fìgia de Gairo est unu torrare a sa vida temporale a sa cale est sighida pro lege naturale sa morte. Pro su chi pertocat Gesùs is Evangelistas impreant paràulas diferentes: issu no est prus sugetu a sa morte, aparet comente una bisione ma a su matessi tempus mantenet una corporalidade cosa sua.
De duas proas: su decretu de su sinèdriu.
Pro onni fidele giudeu de cussu tempus, su decretu de su sinèdriu (est a nàrrere su tribunale ebràicu supremu), fiat su giudìtziu de Deus matessi, e su sinèdriu aiat istabilidu chi Gesùs fiat unu frastimadore, un’òmine malaìtu dae Deus. Ite podet èssere acadèssidu pro chi una trumighedda de giudeos devotos (chene preparatzione teològica e chi fiant in prus simples piscadores), totu in una aiant cumentzadu a parare atza a cussu giudìtziu, cumentzende a predicare chi cussu cundennadu a sa rughe est su Sarvadòre chi su mundu fiat isetende e chi Deus, resuscitende.ddu si fiat pronuntziadu in dd’una manera categòrica contras de cussa sentèntzia?
De tres proas: sa domìniga
Finas dae is primos tempos de su cristianèsimu, mentres chi pro is giudeos sa die sagrada fiat su sàbadu, comente istabilìdu dae sa lege de Mosès, custos òmines aiant curregidu finas sa lege mòsaica affermende chi sa die sagrada est cussa in sa cale Gesùs est resuscitadu.
(cuidadu dae Alessandro Dessì)
Leave a comment
Siat su cummentu comente su testu ricalcat sa tradizione cattolica, inciuppida de bideas filosoficas paganas. Cando si faeddat de sa “rughe” sas Iscritturas Sagradas impittan duos termines gregos chi sunt: Xilon e Stauros. Xilon est sa linna e Stauros cheret narrer ” palu derettu, arbure, palitzada e mai duas naes a forma de rughe chi imbetzes fit unu simbulu paganu egiziu o una T (tau) caldea, dimbulu de sa divinidade Tammuz.