In sa literadura sarda est difìtzile meda a chistionare de romanzu generatzionale. Sa literadura nostra, ancora oe, casi chi fatzat riferimentu a una gasta de campionàriu firmu in s’àstragu, contat tempos e paristòrias chi bolant in s’àere, iscapiadas dae una cuntemporaneidade chi disìgiat de nos torrare a pees in terra. Pagas bortas, in custos ùrtimos annos, mescamente cun Pintore e Falconi, amus tentu sa possibilidade de abèrrere una ventana subra de sa Sardigna de oe, subra de sos problemas chi nos tocant a fitianu. Su prus de sos autores torrat a unu tempus chi apartenet a una mitologia ratzionale de sa Sardigna, a unu campionàriu malefadadu de memòria deleddiana. Sa Weltanschauung de sa generatzione chi oe tenet intro de baranta e chimbant’annos est ammuntada dae una nèula chi paret nde cugutzet finas sa cussèntzia.
Sa cussèntzia. Custu argumentu essit a campu a manera crara in custu romanzu de Micheli Ladu. Nois non semus meres de s’istòria nostra, non semus seguros de chie semus, de ue cherimus andare e prus che totu de chie diamus a chèrrere èssere. Sas atziones de sos personàgios sunt postas a intro de unu determinismu chi los faghet mòvere che a buratinos in una terra chi est che a unu iscusòrgiu serradu. Sos protagonistas sunt sa rapresentatzione prus làdina e sintètica de sa generatzione chi at fatu sos sèberos prus de importu in sos annos noranta, una generatzione chi at tentadu — e fortzes ancora oe est tentende — de si nde liberare dae sas pantasmas de una tzerachia culturale, ma chi s’agatat imboligada in unu nou de lana trobogiada, sena de càbidu perunu. Deghe e lode est su votu pro chie ismèntigat. A pònnere su votu est unu establishment chi tenet interessu pro chi sa sorte de custos pitzinnos siat posta subra de sos binàrios de un’àndala chi tenet una lòmpida ebbia. Ma no est sa de issoro. E Ladu est bravu meda e fraigare contos subra de contos, tessende amore e amighèntzia cun sos filos de una istòria prus manna chi nos illùminat e paret chi non nos permitat de la guvernare. Sa limba sua est rica, ma non frorida, pretzisa, aberta, capatza de contare e cantare sa modernidade, sos pensamentos, sos disìgios de chie nùmenat sa realidade in custu tempus e in su tempus chi at a bènnere.
Custu contu pigat sa manu de chie ddu leghet e nche ddu faghet intrare deretu in unu mundu chi nos assimìgiat, ponende-nos dudas e pensamentos chi solu sa literadura prus manna nos ischit pònnere. Fortzes sa generatzione nostra no at agatadu ancora s’àndala sua, ma in custos tretos no nos amus a pèrdere e si amus a tènnere iscritores e intelletuales che a Micheli Ladu carchi borta nos amus a pòdere gloriare de èssere in calada e mancari finas de ischire a ue semus tirende.
 |
RispondiInoltra
|