Paulicu Mossa, poeta mannu de Bonorva



Sa vida de su poeta Paulicu Mossa òcupat su prus de su sèculu XIX, dae su 1821 a su 1892. Su babbu fiat su butecàriu de Bonorva, sa mama beniat dae una famìlia de meres de terrinos. In Bonorva Mossa est nàschidu e si nch’est mortu. Ma in Bonorva, prus de totu, at vìvidu. E a Bonorva est semper torradu a pustis de sas esperièntzias suas amorosas o polìticas. Lassada s’Universidade pro fuire cun su primu amore, Rosina Taras, chi nche l’est morta a pustis de pagos annos, in Bonorva at postu sa residèntzia sua cun unu testorrùmene chi si diat  nàrrere puntillu, si si pensat chi s’intelligèntzia sua, sa vocatzione sua a sa cultura e fintzas sa richesa li daiant sa possibilidade de si nch’andare cando cheriat. Inoghe s’est cojuadu cun sa segunda mugere chi diat àere cantadu cun su pseudònimu dultze de Gisella, e chi nche li diat èssere morta issa puru a pustis de pagos annos de ditzosia. Inoghe s’at coladu sos ùrtimos annos de sa vida sua, manchende petzi cando lu cramaiat a Tàtari s’impinnu suo de cussigeri provintziale. E a curtzu a Bonorva est mortu pro manu de sos bandidos Derosas e Delogu, chi pro custu delitu sunt istados protzessados e cundennados, mancari non s’apat ischidu mai chie fiat su mandante.
Hat ingentlidu sa limba sarda siat in poesia che in grammatica Hapo tentu s’onore de lezere sos suos iscrittos. Isse no hat mai usadu su tz che zertos de como chi sunt guastendhe sa limba sarda m’inchino de fronte a issu
Poeta mannu chi nos hada lassadu in donu sa vera poesia. A sas rundinas est un’ode a sa galana bellesa e ospitalidade sarda. Sas benennidas siedas.