S’assòtziu Luca Coscioni at pedidu sos nùmeros de cantos patzientes sardos ant pedidu s’eutanasia, ma sa Regione Sardigna los at denegados narende chi non nd’at. Ma pro ite un’ente istatale diat dèpere incungiare custos datos, si no esistit una lege chi règolat custa faina?
Faghimus craresa. A pustis de sa sentèntzia de sa Corte Costitutzionale de su 2020 a subra de sa morte de Fabiano Antoniani, famadu cun s’improvèrgiu Dj Fabo, chi at naradu a manera ladina chi non si podet cundennare chie agiudat a pònnere un’agabbu a sa vida de sufferèntzia de sos malàidos graes e chi custa faina est un’istampu de su deretu italianu, chi tocat de sanare. Dae s’annu però sa polìtica at istesiadu pro cantu a pòdidu s’argumentu e no at fatu nudda de prus chi istare a sa muda. In su mentres si sunt mòidas carchi regione, comente sa Toscana (nd’amus faeddadu inoghe), chi at proadu a istèrrere carchi règula ponende fatu a sos inditos de sa Corte. Ca su problema est chi, si est beru chi non si podet persighire chie leat sa vida a sos malàidos graes chi l’ant pedidu, est beru chi si unu nde faghet rechesta sos logos de cura la depent leare in cunsideru, ma sena òbbligu perunu.
In Sardigna nudda est istadu fatu pro ammanigiare carchi àndala pro lòmpere a s’eutanasia in sos ispidales, però dae cando sa sentèntzia est colada prus de unu suferente l’at pedida. S’assòtziu Luca Coscioni, chi est batalliende cun s’Istadu pro otènnere una lege in custu setore, tando at pèdidu a sa Regione de àere sos datos annoados de sas dimandas. Su bisòngiu est de cumprèndere s’apretu reale de su problema, pro l’impitare comente impèllida pro s’iscritura de una norma chi est intesa dae semper prus gente comente unu sinnale de tziviltade e de possibilidade, e libertade, de sèberu.
Gabriele Tanda
Leave a comment