Pepe Coròngiu
Su Movimentu Linguìsticu, a oe, no at cumpresu chi su tempus est mudadu. Una fase s’est firmada e nd’est comintzada un’àtera. Est de badas tando a cuntierrare pro sas chistiones chi finas a eris fiant o pariant importantes, ca como sas prioridades sunt àteras. A nàrrere sa beridade calicunu l’at cumpresu chi su tempus est in isetu. Ma no at atinadu a sa medida e a sa longària.
Su chi est acontessende no est chi b’at àere unu càmbiu de leadership in s’ìnteri chi sa polìtica linguìstica at a sighire a si ismanniare. In tames, su chi at a costare, pro su prus, est chi sas fortzas chi sunt contras a sa polìtica linguìstica ant a chircare de atzapare su momentu de su càmbiu polìticu e tècnicu pro arrèssere totu. Ideas, traballos, alleàntzias, finantziamentos e personale linguìsticu sunt in perìgulu. E naramus chi su fatu chi manchent ghias seguras no at a agiudare sa defensa de sas positziones balangiadas.
Sos contras a sa polìtica linguìstica oviamente s’ant a presentare comente amigos. Sa fortza de su ML est chi intèrpretat unu sentimentu popolare in favore de sa limba chi est forte meda. Duncas non si podet andare contras a su chi sa populatzione istimat. E tando sas armas ant a èssere sa defensa de sos dialetos sìncheros contra a sa Lsc artifitziale, sa presunta cumpetèntzia acadèmica contra a sa militàntzia, s’apretu a non gastare dinare pùblicu in prus, sa ‘democratitzidade’ de sos protzessos contra a s’operatividade de sos capatzos a fàghere.
E s’at chircare de istrumentalizare su sentidu iscuru de chie pensat, in custos annos, de èssere istadu postu a banda. Est s’ora de pigare deo a susu, pensat. E però sa tarea de gherrare in intro de su ML pro chistire positziones de preminèntzia pustis sete annos de istabilidade est parìvile a su machìmine de chie at in conca de abbare s’ortu suo ca bidet chi su chelu minetzat airos. No ischit su poberitu chi su chi lompet no at a èssere cunsolu pro su sicore, ma traschia e aundamentu mortale.
Est normale e est in su naturale de s’òmine e de sa fèmina a àere s’ambissia de prenare su bùidu lassadu dae àtere. Ma inoghe non b’at peruna arbore rutu in ue fàghere linna. Inoghe b’at unu fogu chi nde cheret burrare totu su padente. E sos anti limba chi cherent brusiare totu ant bisòngiu de sos chi, in intro de sa chistione de sa limba, sunt a pirma e a venga pro chistiones de ambissia personale. Su luminu tocat a issos a lu ghetare. Ca unu ugone giuda faghet semper su traballu mègius.
E duncas semus bidende giai chie brigat pro sa Lsc e chie pro si nche pònnere in mustra. Chie pro su poderiu de sos isportellos, chie contra a sos ‘burocrates’ e chie contra a sos ‘tirannos’. Chie brigat e mancu ischit su proite. Sa rebellia de sos mandrones traitores contra a sos capatzos. Una gherra pro sa primatzia legìtima, naramus sa beridade, ma chi est impolìtica ca faghet meda prus dannu de su chi pretendet de arrangiare. S’interessu personale contra a cussu de sa càusa, in fines.
In custos tempos difìtziles de Renzi, su ML mi paret sena ghias de giudu e indicos largos foras de calesisiat personalismu. Sena leaders credìbiles fora de sos sòlitos. Che a sos cabones de Renzo gherrende mentres si lompet a los acabbare. Cun sa revesa segura, si sos ambissiosos sighint gosi, de sos tifosos de sa limba comuna de Manzoni.