ISETENDE A PIGLIARU (EN ATTENDANT GODOT)

godot

Essende oe galu bivu e bivende in Sardigna, Samuel Beckett diat àere iscritu “En attendant Pigliaru”.

Unu contu de su “teatru de s’assurdu” cun sos temas prus sentidos dae s’autore: s’incomunicabilidade intre de sos òmines e sa crisi de s’identidade.

Una chida a oe tesserados e dirigentes de su PD, ant imbiadu una lìtera aberta a Pigliaru chi pedit contos de su chi cheret fàghere su candidadu in pitzu a sa chistione linguìstica.

S’isetu de sa risposta de Pigliaru est pro medas de su PD drammàtica che a s’isetu de Didi e Estragone in “En attendant Godot”. Istant in ue sunt, isetende su chi ischint chi no at a arribare. E si fintzas bene lis diat andare – ca una risposta at a torrare – sa risposta chi at a arribare at a èssere prena de “oe no at a bènnere, cras at a bènnere”. Giai dae su slogan “Cominciamo il domani”.

Che a su contu de Beckett fintzas su PD dat s’idea chi carchi cosa s’est movende, mancares a bìdere bene totu est firmu. O a s’imbesse paret chi est totu firmu e imbetzes s’est movende totu (?).

Su PD est in custa situatzione “esistentziale”: sunt totu isetende sa cosa o s’atzione chi “at a mudare totu” ischende giai chi custa cosa o custa atzione non b’at a èssere mai. E su malu, est chi nemos si tremet pro mudare sa situatzione.

En attendant Pigliarù….