Evangèliu segundu Luca [Lc 16, 1-8]

In cussu tempus, Gesùs aiat naradu a is discìpulos suos:
«Un’òmine ricu aiat amministradore, e a custu dd’aiant acusadu a in antis a issu de àere disperditziadu a is benes suos. Dd’aiat cramadu e ddi aiat naradu: “ite so intendende dae tene? Dona contu de s’amministratzione cosa tua, ca no as a pòdere amministrare prus”.
S’amministradore aiat naradu intre sese: “Ite apo a faghere, immoe chi su mere m’at a leare  s’amministratzione? Marrare, no nde tèngio sa fortza; pedire, nde tèngio birgòngia. Isco deo su chi apo a fàghere ca, cando m’ant a bogare dae s’amministratzione, calicunu ddu siat chi acollire in domo sua”. Aiat cramadu a unu a unu a is depidores de su mere suo e aiat naradu a su primu: “Tue canto depes a su mere meu?” Cussu aiat rispostu: “Chentu barriles de ògiu“. Dd’aiat naradu: “piga sa retzida cosa tua, setzi.ti luego e iscrie chimbanta”. Tando aiat naradu a un’àteru: “Tue canto depes?”. Aiat rispostu: “Chentu mesuras de trigu”. Dd’aiat naradu: “Piga sa retzida cosa tua e iscrie otanta”.
Su mere aiat laudadu a cussu amministradore disonestu, ca aiat agidu in manera abbista. Is fìgios de custu mundu, difatis, a bia is paris issoro sunt prus abbistos de is fìgios de sa lughe».

(a incuru de Alessandro Dessì)