S'Evangèliu in sardu. Sa paghe de Gesus a is discìpulos

S'Evangèliu in sardu. Sa paghe de Gesus a is discìpulos

pascamanna4pasqua-e1397816729511

Sa de VI domìnigas de Pasca Manna

Evangèliu de Giuanne [14, 23-29]

In cussu tempus, Gesùs aiat naradu [a is discìpulos suos]:

«Si unu m’amat, at a respetare su faeddu cosa mea e su Babbu meu dd’at a amare e nois amus a lòmpere a issu e amus a otènnere amparu in issu. Is chi non m’amant, non respetant is faeddos meos; e su faeddu chi bois iscurtais no est su meu, ma cussu de su Babbu chi m’at imbiadu.

Bos apo naradu totu custu mentres chi isto galu cun bois. Ma su Paràclitu, s’Ispìritu Santu chi su Babbu at a mandare in nùmene meu, est issu chi bos at a insinnare onni cosa e bos at a regordare totu su chi bos apo naradu.

Deo lasso a bois sa paghe, bos dono sa paghe mea. No a sa manera de su mundu: so deo chi dda dono a bois. Non siat trumbugiadu su coro bostru e no tengiais timoria.

Ais intèndidu chi bos aia naradu: “Ando, e (a pustis) apo a torrare acanta de bois”. Si bois mamades, bos ais a allegrare chi so andende acanta de su Babbu, ca su Babbu est prus mannu de me. Bos apo naradu totu custu immoe, in antis chi acadessat, ca, cando at a acadessere, ais a crere».

pasca manna 2croce

CUMMENTU

Custu branu de s’Evangèliu de Giuanne est parte de sas allegas de sa dispedida, chi Gesùs aiat naradu in antis de sa Passione, e chi tenent duas temas printzipales: cussu de sa separatzione dae sos discìpulos e cussu de s’annùntziu de sa torrada cosa sua. In su versetu 22, chi l’aberit, su Maistru respondet a una pregunta de Giudas Taddeu: “Sennore, comente est acadèssidu chi ti depes manifestare a nois e no a su mundu?” [versetu 22]. Cun custa pregonta s’apostulu presentat sos chi fiant sos isetos de is Giudeos, cumentzende dae sos familiares de Gesùs e dae sos discìpulos suos matessi: una manifestada triunfale de su Messia chi diat àere isfauladu a manera ispantosa sos inimigos suos e chi si diat àeret impostu cun potèntzia manna a totus e in totue.

Ma is àndalas de Deus no sunt cussas de is òmines e su Sennore, distinghende tra is discìpulos e su mundu, annùntziat chi isceti cussos chi tenent fide in Issu lu diant àere torradu a bìdere riferende.si, cun custos faeddos,in antis de totu a sos discìpulos suos chi l’aerent bidu risuscitadu e, a pustis, finas a totus cussos chi aerent crèdidu in Issu.

In sas fràsias enigmàticas de sa dispedida su Maistru faghet riferimentu a una forma noa e chi podiat nàschere a pustis de sa Resurretzione cosa sua ebbia, de connoschèntzia e de unione cun Deus: non prus “sensìbile”, esteriore e traditzionale, a sa manera de sas manifestatziones divinas pro mèdiu de sos fenòmenos naturales comente fiant istados su ruàrgiu chi abrusiat o sas piaes de Egitu de su libru de s’Èsodu (Testamentu antigu), ma interiore e personale. E custu podet acadèssere isceti cando b’at unu “idem sentire” intre Deus e sa creadura cosa sua.

(rubrica a incuru de Alessandro Dessì)

Leave a comment

Send a Comment

S'indiritzu email tuo no at a èssere publicadu. Is campos pedidos sunt signados *