de X domìnigas de su tempus ordinàriu
Evangèliu segundu Lucas [Lc, 7, 11-17]
In cussu tempus, Gesùs fiat andadu a una tzitade chi si naraiat Nain e cun issu fiant caminende sos discìpulos suos, e una truma manna.
Cando fiat lòmpidu a curtzu a sa gianna de sa tzitade, acò, fiant leende a sa tumba unu mortu, fìgiu solu de una mama chi fiat abarrada viuda; e meda gente de sa tzitade istaiat cun issa.
Mirende.la, su Sennore fiat pigadu dae làstima manna pro issa e l’aiat naradu: «Non prangas!». Si fiat postu acutzu a su baullu, tochende.lu, mentras chi sos giughidores si firmaiant. A pustis aiat naradu: «Pitzocu, so narende a tie, pesa.ti!». Su mortu si fiat sètzidu e aiat cumentzadu a faeddare. E issu l’aiat torradu a mama sua.
Totus fiant pigados dae timoria e aiant cumentzadu a gloriare a Deus, narende: «Unu profeta mannu est essidu a campu intre nois», e: «Deus at visitadu su pòpulu suo».
Custu mentovu subra issu si fiat difùndidu pro totu sa Giudea e in totu sa regione a inghìriu.
CUMMENTU
Pagas sunt is cosas tzertas de sa vida, in cale si siat tempus e logu, ma sa chi no agatat ismintzidura est sa morte. Custa est una realidade chi non si podet leare dae s’esistèntzia de onni unu.
E pro cussa mama de Nain ddu aiat una tzertesa isceti: cussu fìgiu suo no fiat prus in vida, lassende in sa dolèntzia prus manna is familiares e is amigos suos. Is ogros nostros custu isceti resessent a bidere, ca sa natura umana cosa nostra est tirriosa cunforma a su mistèriu de sa morte, sende chi cussa matessi natura ispirituale cosa nostra càstiat a s’eternidade. Deus no est su Deus de sa morte ma de sa vida, non distruet ne annullat su chi semus e su chi amus. Ma totus is cosas, pro mèdiu de sa bontade cosa sua, est mudada e trasfigurada cun s’amore suo.
(rubrica a incuru de Alessandro Dessì)
Leave a comment