– bortadura de Sarvadore Serra –
CUNGREGATZIONE PRO SU CULTU DIVINU
E SA DISCIPLINA DE SOS SACRAMENTOS
“Liturgiam authenticam”
Istrutzione Cuinta pro s’Aplicatzione giusta de sa Costitutzione subra de sa Liturgia Sacra de su Cuntzìliu Vaticanu II
(Sacrosanctum Concilium, art. 36)
Resumu curtzu
ANTETZEDENTES
Sas Istrutziones Postcuntziliares Mannas
Su 4 de nadale de su 1963 sos Babbos de su Cuntzìliu Vaticanu II ant aprovadu sa Costitutzione subra de sa Liturgia sacra, Sacrosanctum Concilium. Pro agiuare s’aplicatzione de su rennovamentu litùrgicu auspicadu dae sos Babbos cuntziliares, sa Santa Sede pustis at publicadu chimbe documentos de importu particulare, chi cadaunu fiat numeradu in una sèrie ùnica comente de sas “Istrutziones pro s’Aplicatzione giusta de sa Costitutzione subra de sa Liturgia sacra de su Cuntzìliu Vaticanu II”.
Sa prima, Inter Oecumenici, l’ant emanada sa Cungregatzione Sacra de sos Ritos e su “Consilium” pro s’aplicatzione de sa Costitutzione Litùrgica, su 26 de cabudanni de su 1964, e cunteniat sos printzìpios generales de base s’aplicatzione ordinada de su rennovamentu litùrgicu. Tres annos a pustis, su 4 de maju de su 1967, ant publicadu una segunda Istrutzione, Tres abhinc annos. Custa istabiliat àteros adatamentos a s’Òrdine de sa Missa. Sa tertza Istrutzione, Liturgicae instaurationes, de su 5 de cabudanni de su 1970, chi l’at ammaniada sa Cungregatzione Sacra pro su Cultu Divinu, organismu chi est intradu in parte de sa Cungregatzione Sacra de sos Ritos e de su “Consilium”. Custa Istrutzione daiat in antis de totu diretivas subra de su rolu tzentrale de Pìscamu in su rennovamentu de sa liturgia in totu sa diòtzesi.
Pustis su rennovamentu litùrgicu s’est intzentradu in s’atividade manna de revisione de sas editziones in limba latina de sos libros litùrgicos e de sa tradutzione issoro in sas limbas modernas. Cungruida custa fase, b’at àpidu unu perìudu de esperièntzia pràtica, chi rechediat a mala bògia una rata manna de tempus. Cun sa Lìtera Apostòlica Vicesimus quintus annus de su 4 de nadale de su 1988 de Giuanne Pàulu II, chi cummemoraiat su de 25 anniversàrios de sa Costitutzione Cuntziliare, est cumintzada una fase noa de rivalutatzione graduale, de cumpletamentu e cunsolidamentu. Su 25 de ghennàrgiu de su 1994, sa Cungregatzione pro su Cultu divinu e sa Disciplina de sos Sacramentos at fatu avantzare galu custu protzessu cun s’emanatzione de sa cuarta “Istrutzione pro s’ Aplicatzione giusta de sa Costitutzione subra de sa Liturgia sacra de su Cuntzìliu Vaticanu II”, sa Varietates legitimae, chi tratat de sas chistiones difìtziles chi pertocant sa Liturgia romana e s’inculturatzione. Cuinta Istrutzione
In su mese de freàrgiu de su 1997 su Santu Padre at pedidu a sa Cungregatzione pro su Cultu divinu e sa Disciplina de sos Sacramentos de fàghere galu unu passu a dae in antis cun sa codificatzione de sas conclusiones de su traballu suo cumintzadu in collaboratzione cun sos Pìscamos durante sos annos, chi interessat sa chistione de sas tradutziones litùrgicas, argumentu a s’òrdine de sa die, comente amus gia naradu, dae su 1988.
De cunseguèntzia, su 20 de martzu de su 2001 sa cuinta postcuntziliare “Istrutzione pro s’Aplicatzione giusta de sa Costituzione subra de sa Liturgia sacra de su Cuntzìliu Vaticanu II”, Liturgiam authenticam, l’at aprovada su Santu Padre in s’udièntzia cuntzèdida a su Cardinale Segretàriu de Istadu e su 28 de martzu l’at emanada sa Cungregatzione pro su Cultu divinu e sa Disciplina de sos Sacramentos. At a intrare in vigore su 25 de abrile de su 2001.
S’Istrutzione Liturgiam authenticam faghet a cummentàriu de sas tradutziones in su vernaculare de sos testos de sa Liturgia romana, comente istabilidu dae s’artìcolu 36 de sa Costitutzione litùrgica:
§ 1. S’impreu de sa limba latina, francu unu deretu particulare, siat mantesu in sos Ritos latinos.
§ 2. Sigomente, però, siat in sa missa, siat in s’amministratzione de sos Sacramentos, siat in àteras partes de sa Liturgia, no est raru chi s’impreu de sa lmba vulgare podet resurtare profetosu meda pro su pòpulu, si li podat cuntzèdere una parte prus manna, mescamente in sas leturas e in sas monitziones, in unas cantas pregadorias e càntigos, cunforma a sas normas chi si fissant pro sos casos sìngulos in sos capìtulos chi sighint.
§3. In base a custas normas, tocat a s’ autoridade eclesiàstica territoriale cumpetente, chi nde faeddat s’art. 22 § 2, consultados fintzas, si in casu, sos Pìscamos de sas regiones lacanàrgias de sa limba etotu, detzìdere de s’impreu e de s’estensione de sa limba vulgare. Custas detzisiones cherent aprovadas o siat cunfirmadas dae sa Sede Apostòlica.
§ 4. Sa tradutzione de su testu latinu in limba vulgare de impreare in sa Liturgia, cheret aprovada dae s’ autoridade eclesiàstica territoriale cumpetente mentovada subra.
Tocat a atzinnare chi in s’ìnteri b’at àpidu unos cantos isvilupos in su pranu giurìdicu e àteru, in mesu de custu unas cantas mesuras chi ant pretzisadu su riferimentu de sa Costitutzione a sas “autoridades eclesiàsticas territoriales cumpetentes ”. In pràtica custas sunt devènnidas su chi oe si narant sas Cunferèntzias de sos Pìscamos.
VISIONE CUMPLESSIVA
Sa cuinta Istrutzione cumintzat atzinnende a s’initziativa de su Cuntzìliu e a sos isfortzos fatos dae Pontèfitzes Summos e dae sos Pìscamos in totu su mundu, cunstatende s’èsitu bonu de su rennovamentu litùrgicu e annotende in su matessi tempus sa netzessidade de fàghere unu controllu sighidu pro assegurare s’identidade de su Ritu romanu in su pranu mundiale. A custu propòsitu, s’Istrutzione torrat a leare sas osservatziones fatas in su 1988 dae Papa Giuanne Pàolu II, est a nàrrere s’augùriu suo chi si andet prus in gasi de sa fase de cumintzu pro intrare in un’ època de tradutziones de sos testos litùrgicos megioradas. Pro custu sa Liturgiam authenticam dat a sa Crèsia Latina una formulatzione noa de printzìpios chi devent guvernare sas tradutziones tenende contu de prus de trinta annos de esperièntzia in s’impreu de su vernaculare in sas tzelebratziones litùrgicas.
Sa Liturgiam authenticam sustituit totu sas normas publicadas in antis subra de sas tradutziones litùrgicas, francu sas diretivas de sa cuarta Istrutzione, sa Varietates legitimae, e pretzisat chi sas duas Istrutziones cherent lèghidas in manera cumplementare. Su documentu nou prus de una bia faghet apellu a un’època noa in sas tradutziones de sos testos litùrgicos.
Tocat a annotare chi s’ Istrutzione presente intrat in parte de totu sas normas anteriores, de sas cales assumet cuntenutos medas, dendeˑlis una dispositzione prus ordinada e sistemàtica, cumpletendeˑlos cun unas cantas pretzisaziones e colleghendeˑlos cun chistiones simigiantes chi fintzas a como las ant tratadas in manera distacada. In prus, su documentu devet parare fronte a sa tarea de presentare in pagas pàginas sos printzìpios chi si podent aplicare a sas chentinas de limbas chi como s’impreant in sa tzelebratzione litùrgica in cada parte de su mundu. S’Istrutzione non si servit de sa terminologia tècnica de sa linguistica o de sas sièntzias umanas, ma lìmitat sos cunsideros suos mescamente a su campu de s’esperièntzia pastorale.
In su chi sighit, s’acrarit s’isvilupu generale de s’argumentatzione de su documentu nou, sena nde sighire in cada puntu sas espressiones pretzisas o sa secuèntzia de sos puntos vàrios.
S’issèberu de sas limbas vernàculas
Si diant dèvere impreare in sa Liturgia petzi ss limbas chi si faeddant de prus, istransende s’introduimentu de tropu limbas, cun s’arriscu de provocare una frammentatzione de su pòpolu in grupos minores e forsis a fàghere nàschere malumores. In s’issèberu de sas limbas de introduire in sa liturgia, tocat a tènnere contu de fatores comente su nùmeru de preìderos, diàconos e collaboradores làicos chi podent impreare sena dificultades una limba determinada, sa disponibilidade de tradutores pro cussa limba, e sas possibilidades pràticas, contende fintzas sos problemas econòmicos, de produire e publicare tradutziones afidàbiles de sa Liturgia.
Sos dialetos, chi no ant s’amparu de risorsas de formatzione acadèmica e culturale, non cherent atzetados comente limbas litùrgicas in sensu astrintu, belle chi si podent impreare in sa Pregadoria de sos Fideles, pro su testu de sos càntigos, o pro unas cantas partes de s’omelia. S’Istrutzione, in prus, dat unu resumu agiornadu de sa protzedura de sighire dae sas Cunferèntzias de sos Pìscamos in su de detzìdere in comunione cun sa Santa Sede s’ammissione prena o partziale in sa Liturgia de una limba determinada.
Sa Tradutzione de sos Testos Liturùgicos
Su coro de s’Istrutzione est un’espositzione noa e agiornada, cun tonos riflessivos, de sos printzìpios chi devent regulare sa tradutzione in limba vernaculare de sos testos litùrgicos. Su documentu sutalìniat dae su cumintzu su caràtere sacru de sa Liturgia e s’esigèntzia chi fintzas sas tradutziones rifletant cun cuidadu custa caraterìstica.
Su Ritu romanu, comente totu sas famìlias litùrgicas istòricas mannas de sa Crèsia catòlica, tenet un’istile e un’istrutura pròpia chi cherent rispetados si est possìbile fintzas pro sas tradutziones. S’Istrutzione ribadit s’apellu a documentos pontifìtzios vàrios anteriores pro unu mètodu de sa tradutzione de sos testos litùrgicos, chi torret cun unu critèriu non tantu de pràtica de sa creatividade, cantu de contivìgiu pro sa fidelidade e sa pretzisione in sa resa de sos testos latinos in limba vernaculare, tenende fintzas contu, est craru, de sa manera caraterìstica de espressione de cada limba. B’at recuisitos particulares pro s’ammaniòngiu de tradutziones destinadas a sos territòrios evangelizados prus de reghente e s’Istrutzione cunsìderat fintzas sas cunditziones chi adatamentos de entidade prus manna de sos testos e de sos ritos si podent realizare, tasende sa solutzione de custos problemas a cantu espostu in s’’Istrutzione Varietates legitimae.
Su recusrsu a àteros testos pro agiuare sa tradutzione
Su profetu de sa consultatzone de sos testos de sas fontes litùrgicas antigas est reconnotu e incoragiadu, fintzas si s’annotat chi su testu de s’editio typica, est a nàrrere s’editzione moderna latina, est semper su puntu de mòida pro sa tradutzione. Si su testu latinu si servit de tèrmines chi benint dae àteras limbas antigas (pro es., alleluia, Amen, o fintzas Kyrie eleison), custas espressiones si podent mantènnere in sa limba originale. Sas tradutziones litùrgicas cherent fatas in base a s’editio typica de su latinu e mai in base a sas àteras tradutziones. Sa Neo-Volgata, sa versione currente de sa Bìblia latina, cheret leada in cunsideru comente un’istrumentu suplementare in s’ ammaniòngiu de sas tradutziones bìblicas pro s’usu litùrgicu.
Lèssicu
Su lèssicu isseberadu per una tradutzione litùrgica devet èssere in su matessi tempus fàtzile a lu cumprèndere pro sa pessone ordinària e espressivu de sa dinnidade e de su ritmu retòricu de s’originale, unu limbàgiu finalizadu a sa làude e a su cultu chi espresset reverèntzia e reconnoschèntzia pro sa glòria de Deus. Sa limba de custos testos, in prus, non cheret bida comente espressione de sa dispositzione interna de su fidele, ma prus a prestu de sa paràula de Deus revelada.
Sas tradutziones cherent liberadas dae cada dipendèntzia esagerada dae modos espressivos modernos e, in generale, dae una limba de tonu psicologizante. Formas de colore arcaizante a bias podent èssere apropiadas a unu vocabulàriu propiamente litùrgicu.
Sos testos litùrgicos non si cunfigurant comente cumpletamente autònomos o separàbiles dae su cuntestu generale de sa vida cristiana. Tocat a s’omelia e a sa catechesi a cuntribùere a nde crarire e a nd’esplicare su sentidu e a crarificare su cuntenutu de unos cantos testos. Non b’at in sa Liturgia testos chi intzentivent atitùdines discriminatòrias o ostiles cun sos cristianos non catòlicos, sa comunidade ebràica o sas àteras religiones, o chi negant in carchi manera s’egalidade universale de sa dinnidade umana. S’essida a campu de un’interpretatzione iscurreta de sensu contràriu podet èssere crarida dae sas tradutziones, ma no est custa sa tarea issoro primària.
Gènere
Limbas medas possedint nùmenes e pronùmenes chi si riferint tantu a su gènere maschile cantu a su femminile. S’abbandonu de custos tèrmines, mescamente si resurtat dae una tendèntzia initziale de s’evolutzione semàntica, no est mai prudente nen netzessàriu, ca non costituit unu puntu de passàgiu obbligadu de s’isvilupu linguìsticu. S’impreu de sos nùmenes colletivos cheret preferidu e su de tèrmines traditzionales mantesu in espressiones in ue s’abolitzione issoro podat cumprumìtere su significadu o dare logu a una mancàntzia de vocàbulos chi espressent s’èssere umanu in s’unitariedade sua, comente in sa tradutzione de s’ebràicu adam, de su gregu anthropos o de su latinu homo. In sa matessi manera, unu càmbiu belle mecànicu de su nùmeru gramaticale o sa creatzione de crobas de tèrmines chi acùrtziant maschile e femminile no est una manera lìtzita de otenimentu de una finalidade de inclusividade bera.
Su gènere gramaticale traditzionale de sas pessones de sa Trinidade cheret mantesu. Espressiones o tèrmines comente Filius hominis (Fìgiu de s’òmine) e Patres (Babbos) cherent resos in sa tradutzione cun pretzisione, cada bia chi s’agatant in sos testos bìblicos o litùrgicos. Su pronùmene femminile cheret mantesu cada bia chi si riferit a sa Crèsia. Tèrmines espressant afinidade o parentiu e su gènere gramaticale de ànghelos, dimònios e divinidades paganas cherent traduidos e su gènere issoro mantesu, tenende presente s’impreu de su testu originale e cussu traditzionale de una limba moderna determinada.
Sa tradutzione de unu testu
Sas tradutziones devent chircare de no estèndere o astrìnghere su significadu de sos tèrmines originales, cando chi vocàbulos chi si riferant a frases istereotipas dae propagandìsticas de cuntenutu cumertziale o cun connotatziones polìticas, ideològicas o sìmiles cherent evitados . Sos manuales de istilìstica de impreu acadèmicu o profanu pro sas limbas vernaculares non si podent impreare in manera acrìtica, ca sa Crèsia possedit temas ispetzìficos de comunicare e un’istile espressivu apropiadu a issos.
Sa tradutzione si caraterizat comente isfortzu collaborativu finalizadu a preservare sa continuidade màssima possìbile intre s’originale e su testu in limba vernaculare. Su tradutore devet possìdere non solu abilidade ispetzìfica, ma fintzas cunfiàntzia in sa piedade divina e ispìritu de pregadoria, e fintzas dispositzione a atzetare sa revisione de s’òpera sua dae àteros. Cando sunt netzessàrias modìficas sustantziales pro cunformare unu libru litùrgicu determinadu a s’Istrutzione presente, custas revisiones cherent fatas in una borta ebbia, pro istransire disàgios sighidos e s’impressione de una instabilidade sighida in sa pregadoria litùrgica.
Tradutziones bìblicas
Unu cuidadu particulare bi cheret pro sa tradutzione de s’Iscritura Sacra pro usu litùrgicu, òpera chi devet dare cara ad un’ esègesi fundada, ma fintzas punnare a unu testu adatu a sa funtzione litùrgica. Una tradutzione ùnica cheret impreada universalmente in s’àrea de una Cunferèntzia de sos Pìscamos determinada e devet èssere sa matessi pro su matessi passu ocurrente in prus partes in su cumplessu de sos libros litùrgicos. Sa finalidade devet èssere pro cada limba un’istile ispetzificamente sacru, chi torret cun su lèssicu fissadu dae s’usu catòlicu populare e, pro cantu si podet, dae sos testos catechèticos printzipales. Totu sos casos in duda chi pertocant sa canonitzidade e sa dispositzione pretzisa de su testu cherent solutzionados faghende recursu a sa Neo-Vulgata.
Sas imàgines cuncretas dadas dae unas cantas paràulas, cuunforma a un’istile linguìsticu propiamente figuradu, comente su “pòddighe”, sa “manu”, sa“cara” de Deus, o su “caminare” suo, e tèrmines come “carre” e sìmiles, cherent traduidos in manera literale cada bia chi s’impreant e non cherent susitituidos dae tèrmines astratos. Sunt custas, infatis, figure tìpicas de su testu bìblicu, chi cherent, in canto tales, mantesas.
Àteros testos litùrgicos
Sas normas pro sa tradutzione de sa Bìblia in usu in sa Liturgia s’àplicant, in generale, fintzas a sas tradutziones de sas pregadorias litùrgicas. In su matessi tempus, si devet reconnòschere chi, si sa formulatzione de sa pregadoria litùrgica est sugeta a èssere in unu tzertu sensu determinada dae sa cultura chi nde faghet usu, issa intrat pro parte sua a fàghere parte de unu protzessu de formatzione de cussa cultura etotu, in una tipologia de relatzione chi no est passiva ebbia. Sa limba litùrgica podet, duncas, in manera resonàbile, divèrgere dae su faeddare ordinàriu, ma nde podet riflètere in su matessi tempus sos mègius elementos. S’ideale at a èssere s’isvilupu in unu cuntestu culturale determinadu de unu vulgare dignitosu, adatu a èssere destinadu a su cultu.
Su lèssicu litùrgicu devet inclùdere sas caraterìsticas printzipales de su Ritu romanu, si devet raighinare in sas fontes patrìsticas e si devet armonizare cun sos testos bìblicos. Si cussìgiat inoghe de armonizare sa tradutzione in limba moderna cun sos usos de su Catechismu de sa Crèsia Catòlica e de impitare tèrmines distintivos, cada bia chi unu si riferit a pessones o a ogetos sacros, in manera de evitare cunfusiones cun sos chi si impitant pro cosas de sa vida de cada die.
Sa sintassi, s’istile e su gènere literàriu sunt fintzas issos elementos de importu fundamentale pro s’elaboratzione de una tradutzione fidele. Sa relatzione intre sos perìodos, mescamente cando sunt espressados pro mèdiu de sa subordinatzione, e figuras comente su parallelismu cherent mantesas cun cuidadu. Sos verbos cherent traduidos cun pretzisione, rispetende sa pessone, su nùmeru, sa boghe. Si podet tènnere prus libertade, imbetzes, in su de traduire istruturas sintàticas prus cumplessas.
Si tèngiat semper in cunsideru chi sos testos litùrgicos sunt destinados a sa declamatzione pùblica o a su càntigu.
Tipologias ispetzìficas de testu
Normas ispetzìficas cherent dadas, in prus, pro sa tradutzione de sas Pregadorias Eucarìsticas, de su Credo (in ue su verbu cheret postu in sa prima pessone singulare: “credo”, e non “credimus”), pro s’impostatzione e s’ordinamentu internu de sos libros litùrgicos e pro sos decretos preliminares e sos testos introdutivos issoro. A pustis de custas normas b’at una descritzione in s’ammaniòngiu de sas tradutziones dae bandas de sa Cunferèntzia dei Pìscamos e de sas protzeduras netzessàrias pro cròmpere a s’aprovatzione e a sa cunfirma de sos testos litùrgicos dae sa Santa Sede. Sos recuisitos ispetzìficos atuales de s’aprovatzione pontifìtzia pro sas fòrmulas sacramentales, comente fintzas s’esigèntzia chi b’apat una tradutzione ùnica de sa Liturgia pro cada grupu linguìsticu determinadu, mescamente pro su chi pertocat s’Ordo Missae, sunt riafirmados.
S’organizatzione de su traballu de tradutzione e sas Cummissiones
S’ammaniòngiu de sas tradutziones est un’ onere chi pesat mescamente in sos Pìscamos, mancari issos devant, est craru, recùrrere a s’agiudu de espertos. In cada traballu de tradutzione nessi calicunu de sos Pìscamos devet èssere interessadu in manera direta, non solu in su controllu diretu e personale de sos testos definitivos, ma fintzas in su de leare semper parte ativa a sas fases vàrias de ammaniòngiu. Mancari non totu sos Pìscamos de una Cunferèntzia siant espertos de una limba determinada in usu in su territòriu issoro, issos devont assùmere una responsabilidade collegiale pro sos testos litùrgicos e un’istrategia cumplessiva pro s’impreu de sas limbas vàrias in su campu pastorale.
S’Istrutzione esponet in manera crara ss protzeduras (in lìnia de màssima currispondentes a sas chi sunt giai in vigore) pro s’aprovatzione de sos testos dae bandas de sos Pìscamos e sa presentada posteriore issoro pro sa revisione e sa cunfirma dae bandas de sa Cungregatzione pro su Cultu Divinu. Su documentu dèdicat unu pagu de logu a su de marcare s’importu de su rimandu de sos afares litùrgicos a a Santa Sede, in parte fundendeˑsi in su Motu Proprio de Sua Santidade Giuanne Pàulu II “Apostolos suos” de su 1998, in ue si crariat sa natura e sa funtzione de sas Cunferèntzias de sos Pìscamos. Sa protzedura de rimandu, in prus de èssere singiale de sa comunione de sos Pìscamos cun su Papa, tenet fintzas unu valore de cunsolidamentu de custa relatzione. Issa est garantzia de sa calidade de sos testos e tenet sa finalidade chi sas tzelebratziones litùrgicas de sas Crèsias particulares (diòtzesi) sinat in armonia prena cun sa traditzione de sa Crèsia Catòlica in sos sèculos e in totu sos logos de su mundu.
Cando una cooperatzione intre Cunferèntzias de sos Pìscamos chi faghent usu de sa matessi limba resurtat apropiada o netzessària, tocat petzi a sa Cungregatzione pro su Cultu Divinu e sa Disciplina de sos Sacramentos formare cummissiones cungiuntas o “mistas”, a su sòlitu si lu pedint sos Pìscamos. Custas Cummissiones non sunt autònomas e non formant unu canale de comunicatzione intre sa Santa Sede e sas Cunferèntzias de sos Pìscamos; non tenent un rolu detzisionale, ma sunt petzi a su sèrvìtziu de su ministèriu pastorale de sos Pìscamos; sunt incarrrigadas petzi de sa tradutzione de sas editiones typicae latinas, ma non de sa cumpositzione de testos noos in vulgare, nen de consideros subra de chistiones teorèticas, nen de adatamentos culturales, e non tenent relatzione cun organismos anàlogos de àteros grupos linguìsticos.
Sa cuinta Istrutzione racumandat chi nessi carchi Pìscamu de sa cummissione siat fintzas membru de sa cummissione litùrgica de sa Cunferèntzia de sos Pìscamos de sa cale faghet parte. Semper a cando, sa cummissione “mista” est ghiada da sos Pìscamos membros, cunforma a sos istatutos, chi cherent cunfirmados dae sa Cungregatzione pro su Cultu Divinu. Custos istatutos devent, a su sòlitu, retzire s’aprovatzione de totu sas Cunferèntzias partetzipantes de sos Pìscamos; si custu non resurtat possìbile, sa Cungregatzione pro su Cultu Divinu podet intervènnere pro redatare e aprovare de autoridade sua sos istatutos.
Custas Cummissiones – a su chi narat su documentu – operant in particulare in su de coordinare s’impreu de sas risorsas disponìbiles pro sas Cunferèntzias de sos Pìscamos sìngulas, a manera chi, pro nàrrere, una Cunferèntzia determinada podat produire una prima manu de tradutzione, chi pustis l’afinant sas àteras Cunferèntzias de sos Pìscamos, pro cròmprere a un testu megioradu utilizàbile in manera universale.
Sas cummissiones “mistas” non sunt diretas a intrare in parte de sas cummissiones litùrgicas natzionales e diotzesanas e duncas non podent tènnere peruna funtzone de custas ùrtimas.
Cunsideradu s’importu de s’òpera issoro, totu sas pessones, francu sos Pìscamos, interessadas a s’atividade de una cummissione “mista” devent otènnere il nihil obstat dae bandas de sa Cungregatzione pro su Cultu Divinu e sa Disciplina de sos Sacramentos in antis de leare s’incàrrigu issoro. Che a totus sos chi resurtant collegados cun sa cummissione collaborant cun issa petzi a tempus determinadu e sunt vinculadas dae cuntratu a praticare sas funtziones issoro in segretu assolutu e in anonimadu.
Sas cummissiones esistentes devent cunformare sos istatutos issoro a custa Istrutzione e los devent sutapònnere a sa Cungregatzione pro su Cultu Divinu intro de duos annos dae sa data de s’emanatzione issoro.
Su documentu ponet s’atzentu fintzas in su bisòngiu de sa Santa Sede etotu de tradutziones litùrgicas, mescamente in sas limbas printzipales, e in su disìgiu suo de èssere interessada in manera prus astrinta, in su tempus venidore, in s’ ammaniòngiu issoro. Issu atzinnat fintzas, in manera generale, a sos tipos vàrios de organismos chi sa Cungregatzione pro su Cultu Divinu podet costituire pro sa solutzione de sos problemas de tradutzione in una limba o in prus de una limba.
Testos noos
Una setzione subra de sa cumpositzione de testos noos sutalìniat chi sa finalidade issoro est, in manera essentziale, sa de cuntentare sos bisòngios culturales e pastorales sintzillos. Issos, duncas, tocant petzi a sas Cunferèntzias de sos Pìscamos, e pro nudda a sas cummissiones “mistas” pro sas tradutziones. Issos devent rispetare istile, istrutura, lèssicu e sas àteras caraterìsticas traditzionales de su Ritu romanu. Mescamente sunt importantes, pro more de s’impatu issoro in sa pessone e in sa memòria, sos innos e sos càntigos. Custu materiale in limba moderna cheret sutapostu a una revisione generale e sas Cunferèntzias de sos Pìscamos sunt pretziadas a regulare sa chistione de acordu cun sa Cungregatzione intro de chimbe annos.
S’Istrutzione cungruit cun una sèrie de setziones tècnicas curtzas in ue b’at diretivas in mèritu a sa publicatzione de sas editziones de sos libros litùrgicos, contende fintzas su copyright, e a sas protzeduras pro sa tradutzione de sos testos litùrgicos pròpios de sas diòtzesis e de sas famìlias religiosas .
CUNGREGATZIONE PRO SU CULTU DIVINU
E LA DISCIPLINA DEI SACRAMENTI
“Liturgiam authenticam”
tradutzione in sardu de Sarvadore Serra pro su Coordinamentu pro su Sardu Ufitziale
Leave a comment