De doighi domìnigas de su tempus ordinàriu
Evangèliu segundu Luca [Lc 9, 18-24]
Una die Gesùs s’agataiat in unu logu ispèrdidu, preghende. Is discìpulos fiant cun issu, e issu dd’aiat postu custa pregonta: «Is trumas de gente, chie narant chi deo sia? ». Pedru dd’aiat respòndidu: «Giuanne su Batiadore; àteros narant Elias; àteros unu de is profetas antigos resuscitadu».
Tando ddis dimandaiat: «Ma bois, chie narades chi deo sia?». Pedru dd’aiat respòndidu: «Su Cristos de Deus».
Issu ddis aiat ordinadu severamente de non ddu iscobiare a nemos. «Su fìgiu de s’òmine — sighiat — at a dèpere peleare meda, dd’ant a dèpere refudare is antzianos, is ghias de is satzerdotes e is iscribas, at a èssere ochidu e resuscitare sa de tres dies».
A pustis, aiat naradu a totus: «Si calicunu mi cheret pònnere in fatu, rinneghet a isse matessi, pighet sa rughe sua cada die e mi sigat. Chie cheret sarvada sa vida sua dd’at a pèrdere, ma chie at a pèrdere sa vida sua pro more meu, dd’at a sarvare».
CUMMENTU
Elias, su Batiadore torradu in vida, unu de sos profetas antigos etc..: sas trumas de gente de Giudea e Galilea aiant medas opiniones subra s’identidade de Gesùs. Non fiat simpre a nde atinare sa natura divina sua. Ma Pedru ddu faghet e ddi narat chi Issu est su Messia chi Israele fiat isetende
Su chi Pedru (e paris cun issu totus sos discìpulos) no aiat cumprèndidu est chi depiat tocare a fàghere unu passu in prus pro cumprèndere a manera prena cale fiat sa missione verdadera de su Cristos. Su chi onni giudeu fiat isetende, in cussu tempus, fiat difatis sa liberatzione polìtica de su pòpulu elèghidu pro mèdiu de unu Redentore poderosu. Ma su “Fìgiu de s’òmine”, mancari esseret Deus issu etotu, non tenet in contu sa dinnidade e s’onnipotèntzia sua, disigende, a s’imbesse, a bufare su càlighe de sa Passione, sacrifichende.si cun umilidade subra sa rughe, pro sa sarvatzione de totus. Issu non faghet giustìtzia a sa manera de sos òmines; faghet una cosa diferente: pigat sos pecados issoro.
Ma s’ispantu de sos apòstolos sighit a crèschere cando Gesùs los invitat a fàghere sa matessi cosa: sa propria manera de bivere, rinneghende s’ego issoro pro carrare sa rughe de onni die. Su martìriu podet èssere donadu una bia isceti, ma su chi Gesùs non dimandat est de bajulare sas dificultades e sas suferèntzias de cada die pro mèdiu de s’amore pro issu. Ma sa bona noa est chi Deus tenet su poderiu de operare in cada òmine su miràculu de s’ispainamentu de s’Ispìritu de veridade e de amore, permitende.nos de pònnere mente a Issu e no a nois matessi; e est custa sa libertade verdadera.
(rubrica a incuru de Alessandro Dessì)
Leave a comment