“Donna Berta” de Leopoldo Clarín Alas, òpera traduida in sardu dae Giovanni Muroni e publicada dae Condaghes in su 2012 (colletzione Àndalas).
Immaginende custas e àteras amarguras sìmiles, a donna Berta dd’aiat surprèndida su messàgiu chi, a sas oto dies, su pintore dd’aiat mandadu cun unu missu. Unu de sa bidda, chi si nche fiat andadu luego sena isetare nen sa màntzia ne a bufare, aiat lassadu in podere de donna Berta unu pachete mannu chi cunteniat unu billete de su pintore e duos ritratos a ògiu; unu fiat su de Berta Rondaliego, còpia fidele de su cuadru chi fiat a subra de sa mènsola in su salone de Posadorio, però còpia idealizada e prena de espressione e de vida, pro more de s’arte berdadera. Donna Berta, chi aizu si connoschiat in su ritratu de su salone, abaidende su nou, si fiat bida de repente in un’ispigru… de prus de baranta annos in antis. S’àteru ritratu chi dd’aiat imbiadu su pintore giughiat un’iscrita in pees, chi naraiat in lìteras piticas, rujas: «Su capitanu meu». Fiat una cara ebbia: a donna Berta, cando dd’aiat abaidadu, ddi fiat mancadu s’àlidu e nch’aiat ghetadu una boghe ispramada. Cuddu capitanu meu fiat puru su suo… su suo, misturadu cun issa etotu, cun sa Berta de baranta annos in antis, cun sa chi fiat in ie acanta… Aiat postu a pare sas telas, aiat bidu s’assimìgiu perfetu chi su pintore aiat bidu intre su ritratu de su salone e su capitanu de sos ammentos suos, e su capolavoro suo; ma in prus, e mescamente, aiat bidu aterunu assimìgiu, galu prus mannu, in tzertos lineamentos e in s’espressione generale de cudda cara, cun sos lineamentos e s’espressione chi issa podiat evocare dae s’immagine chi biviat in su cherbeddu suo, cravada a fundu pro semper, comente su gùtiu traballat sa pedra. S’amore ùnicu, mortu, semper cuadu, aiat plasmadu in sa fantasia sua un’immàgine fissa, indistrutìbile, sìmile a manera sua a cussu granitu lustradu dae sos basos de paritzas generatziones de devotos chi andant a prànghere e a isperare a subra de sos pees de una Nostra Segnora o de unu santu de pedra. Su capitanu de su pintore fiat che a unu restàuru de su ritratu de s’àteru capitanu chi issa bidiat in conca sua, unu pagu cantzelladu dae su tempus, cun su pìgiu oscuru de su cultu suo cuadu e prolungadu; afumadu dae s’olocàustu de s’amore antigu, comente ddu sunt sos cuadros de crèsia dae sa chera e dae s’intzensu.
Leave a comment