Donna Berta #23

Donna Berta #23

“Donna Berta” de Leopoldo Clarín Alas, òpera traduida in sardu dae Giovanni Muroni e publicada dae Condaghes in su 2012 (colletzione Àndalas).

Sabelona fiat intrada a sa muda e aiat allutu totu sas lughes de sos candelabros de prata chi adornaiant una mènsola. A issa ddi pariat ca fiat un’ispiratzione manna, pro dare unu tonu a sa domo, cuddu de illugherare, sena chi nemos si dd’esseret pedidu, cuddu salone iscuru.
Sa note si nche fiat ghetende a subra sena chi ddu notarent nen su pintore nen donna Berta. Mentras issa si cuaiat sa cara cun sa manu, pro no ddi fàghere a bìdere a Sabel ca fiat cummòvida, s’artista si fiat postu a passigiare sas emotziones fundudas e bias peri su salone, conchibassu. Ma cando fiat lòmpidu acanta de sa mènsola, sa lughe dd’aiat atiradu s’atentzione, aiat artziadu sa conca, aiat abaidadu totu a inghìriu, e aiat bidu in su muru, cara a cara, su ritratu de una giòvana bestida e petenada a sa moda de baranta e prus annos in antis. Aiat istentadu a distìnghere bene cudda fatze; ma cando a sa fine s’immàgine cumpleta si ddi fiat presentada crara crara, si fiat atzutzuddidu in totu sa persone. Aiat pedidu cun un’atzinnu a Sabelona chie fiat sa segnora pintada; e Sabel, cun aterunu atzinnu e totu trancuilla, dd’aiat inditadu a sa betza, chi fiat semper cun sa cara cuada in sas manos. Sabelona si nche fiat essida dae s’istàntzia in punta de pees, ca custa fiat sa manera sua de rispetare sos dolores de sos meres cando issa no ddos cumprendiat; e su pintore, chi, grogu meru e timende, sighiat a cuntemplare su ritratu, non si fiat abbigiadu ca ddi fiant calende duas làgrimas. E cando si fiat postu torra a passigiare in sos taulones de castàngia, chi tziulaiant, fiat pensende: “Custas cosas non s’agatant in sa pintura; e pro cantu sunt casuales, de non ddoe crèere, mancu in sa poesia: s’agatant in su mundu ebbia… e in sos coros chi ddas ischint intèndere”. E fiat abarradu in cuntemplatzione de donna Berta, chi, giai prus serena, non fiat pranghende prus, ma cun sas manos acraeddadas in sos ghenugros làngios, abaidaiat a terra cun sos ogros istudados. S’amore mortu, comente un’aparitzione, fiat torradu a colare in cuddu coro frunzidu, tostu; comente un’atzifine nuscosa in sos giardinos, chi basat a coa sos màrmuros de sos sepurcros.

 

 

Leave a comment

Send a Comment

S'indiritzu email tuo no at a èssere publicadu. Is campos pedidos sunt signados *