Evangèliu de Marcu (Mc 15, 22-37)
Nche l’aiant giutu a su Gòlgota, chi cheret nàrrere logu de su Concale, e li daiant binu ammesturadu cun mirra, ma issu non nde bufaiat. Posca l’aiant incravadu a sa rughe e si nche fiant partzidos sas bestimentas suas, tirende a sorte su chi ognunu si nde depiat leare.
Fiant sas noe de mangianu cando nche l’aiant incravadu a sa rughe. S’iscrita cun su pro ite de sa cundenna naraiat: “Su re de sos Giudeos”. Paris cun issu nch’aiant cravadu, in àteras duas rughes, duas furones, unu a manu manca e s’àteru a dereta de issu.
Cussos chi passaiant in cue l’ingiuliaiant, isconchindende e naraiant: “Ei, tue chi isciùscias su templu e lu torras a fraigare in tres dies, sarva a tie e totu e caladi-nche dae sa rughe”. A sa matessi manera naraiant sos capos de sos satzerdotes, cun sos iscribas, intro de issos si nde befaiant e naraiant: “At sarvadu a àtere e non podet sarvare a isse etotu! Su Cristos, su Re de Israele, nde calet como dae sa rughe a tales chi bidimus e podimus crèere in issu”. E finas cussos chi aiant cravadu in rughe cun issu l’ingiuliaiant.
A mesudie, si fiat iscurigadu in totu sa terra finas a sas tres de merie. A sas tres, Gesus aiat aboghinadu: “Eloi, Eloi, lemà sabactani”, “Deus meu, Deus meus proite m’as abandonadu?”. Intendende custas paràulas, unos cantos chi fiant in ie aiant naradu: “Acò, est cramende a Elias”. Unu fiat curtu a ifùndere un’ispòngia de aghedu, nche l’aiat posta in una canna e chircaiat de lu fàghere bufare. E naraiat: “Isetade, bidimus si lompet Elias a nde lu calare”.
Ma Gesus, dende una boghe forte, aiat isalenadu.
Cummentu
Sa morte de Gesus est su momentu prus artu e dramàticu de s’Evangèliu chi perunu cummentu podet iscobiare su mistèriu de unu deus chi si faghet omine pro amore de un’umanidade chi non lu meresset. Gesus faeddat sa limba de custu amore mancari chi sos òmines non lu cumprendant. Ma sos evangelistas, finas in unu momentu gasi orrorosu, ant lassadu arrastu de sa limba materna de Gesus, s’aramàicu. “Eloi, eloi lemà sabactani” est una cramada de agiudu chi est lòmpida finas a nois in sa limba originale. Unu messàgiu chi at curtu pro 2000 annos cun unu significadu seguru. A nois agradat a crèere chi siat unu messàgiu pro fàghere a cumprèndere s’importàntzia de totu sas limbas. Finas s’aramàicu chi oe est una limba minoritària comente su sardu.
(a incuru de sa redatzione de Limba Sarda 2.0)
Leave a comment