Bonàrcadu e s'immaginàriu de sas lèsbicas

Retzimus e publicamus cun praghere su testu de sa comunicatzione de s’artista Moju Manuli in sa Festa de sa Limba Sarda Ufitziale de Bonàrcadu 2016.

Mi narant Moju Manuli e traballu cun sas artes bisuales cuntemporàneas, in particulare cun s’arte de istrada (street art). Apo istudiadu antropologia culturale, so feminista e lèsbica militante, e totu custos caminos essint a campu in su traballu miu.

Apo bìvidu in Roma e, como chi so in Sardigna, tèngio s’esigèntzia de agatare unu logu, e de donare boghe a cussas chi sunt sas identidades mias, chi sunt puru identidades colletivas.

Una de sas cosas in pitzu de su chi apo arregionadu (finas cun Pepe Coròngiu) fiat sa mancàntzia de paràulas chi, comente lèsbica, mi podiant dare unu nòmene in sa limba mia; limba chi apo isseberadu de allegare a deghe-e-noe annos ca comente persones meda, fìgias de sos annos ’80, de custa limba mi nde aiant privadu.

S’importàntzia de s’immaginàriu. Apo imparadu dae sas lèsbicas chi sa cultura creativa est una risursa de fundamentu po su movimentu, ca permitit de costrùere e/o decostrùere s’istòria nostra moende dae nois comente sugetos. Si su chi nos tzircundat non nos ispricat, tocat a nois a nos àutu-rapresentare.

Penso chi comente sas immàgines tenent su podèriu de ammustrare e ammanniare s’immaginàriu, faghende-lu reale, tando sas paràulas puru tèngiant podèriu in pitzu de sas cosas, su podèriu de li donare vida.

Donare unu nòmene a una cosa est a li dare esistèntzia, una cosa chena de nòmene non esistit.

Su de si pòdere nominare est a pigare forma, a si fàghere connòschere, in s’ispàtziu chi bivimus e chi atraessamus, est a podere bivere in prenu in sa terra Mama, domo nostra.

Una limba comuna bia e cuntemporànea, po mene, serbit a si pònnere a traballare paris cun àteras persones de totu Sardigna po creare sos faeddos chi potzant rapresentare sa realidade de oe.

Apo allegadu de immaginàriu in sardu ca mi penso chi, comente artistas e non solu, amus una responsabilidade in pitzu de su fraigòngiu colletivu de unu immaginàriu comunu. De torrare a imbentare e torrare a iscriere in tèrmines chi nos currespundant e nos diant valore. Custu balet po nois comente sardas e sardos, ma finas comente fèminas, mascros, lèsbicas, gàios, bissessuales, trans, queer, e balet puru po sa limba nostra.

A si pensare in positivu cheret nàrrere simplemente a reconnòschere sas particularidades e diferèntzias e a mòvere dae sé po si relatare e narrere su chi pensamus de su Mundu.

Cheria torrare gràtzias a totu su CSU a Pepe in particulare, a Nicola e a Lisandru Mongili po s’importu de su traballu chi est faghende in pitzu de sos istùdios post-coloniales in Sardigna, traballu de importu mannu po totus.

Leave a comment