“Riu mannu. The Lan(d)guage Grabbing” de Micheli Ladu. Òpera publicada dae NOR Edizioni in su 2019, colletzione ‘Isteddos’.
Su postale chitzillanu a cuss’ora nche los depiat giùghere paris a àteros pitzocos de sa leva a sa bìsita militare, in una chi pro issos depiat èssere una casta de gita, a tesu meda dae sa bidda e a sa sola, cun s’atinu chi fiant ponende pee de su totu in s’edade de sos mannos.
Pro nche arribare a su mangianeddu, intamas de si pasare, aiant atopadu a si mandigare unu buconeddu in su magasinu de Zuannicu Peilongu su nebode de Zuannicu Peiscurtzu, unu magasineddu bassu meda, cun sa mistra grussa in colore mèscrinu iscoloridu gasi comente a sas carteras in foras de sa ghenna e sa ventana.
Su taddaranu in cada ungrone, cun carchi surbadura in sos istampos de muru, chi fatu-fatu s’arangiolu si nd’essiat a castiare si bi fiat carchi lepereddu bolende, su forchiddàdile in mesu de una cannistedda prena de mela, carchi carrampone nieddu chi curriat in palas de sas fassinas de sarmentu ammuntonadas in s’intrada, unu nidu de formiga niedda manna chi pro un’iscuta aiat incantadu a Badore serente a s’aurra, una prentza totu macrada, timingianas e bannarolas subra de unu lamone chi cugugiaiat sa lughe istrìgile in intro de su magasinu chi essiat dae una lampadina de 40 watt chi agiumai non si bidiat nudda.
Leave a comment

