Benito Urgu, su còmicu de sa cuntemporaneidade





Ma su chi at fatu connòschere a totus a Benito Urgu est su 45 giros “Sexy Fonni”de su 1977, parodia ispassiosa Je t’aime… moi non plus” di Serge Gainsbourg e Jane Birkin, in ue, cun unu “crescendo” esilarante, unu sardu ingenu est seduidu dae una frantzesa alluscada e inganida de sessu; “Sexy Fonni” est istada una de sas resessidas discogràficas prus mannas de su 1977 in Itàlia, otenende su de 8 postos in sa classìfica de bèndidas de sa chida de su chimbe de santandria, su de noe postos in sa chida de su 9 de nadale, e su de 40 postos de sa classìfica annuale.
Ma Urgu, in fines, s’aberit fintzas a su tzìnema. In su 2012, traballat in sa pellìcula de Alessandro Capone “E io non pago – L’Italia dei furbetti“. Su 2013 est s’annu de “L’arbitro“, regia de Paolo Zucca, cun Geppi Cucciari e Stefano Accorsi: unu contu surreale ambientadu in su mundu de su fùbalu intre sa Sardigna e s’Itàlia, in ue issu intèrpretat su personàgiu de un’allenadore prenu de ironia e sabiore. In su 2016 leat parte a sa prima pellìcula de sos còmicos sardos Pino e gli anticorpi, “Bianco di Babbudoio”.