B’at a giru in internet una fotografia ue unu giogadore de fùbalu sardu, Tore Sìrigu, portieri de su Paris Sant Germain campione de Frantza, est festende su tìtulu chi at bìnchidu s’iscuadra sua.
A su sòlitu cando cumbinant custas cosas sos giogadores in su momentu de su gosu, festant cun sas banderas de sa natzione issoro, ca ant in idea de fàghere bìdere a su mundu de ue sunt, cale est su logu dae ue benint, e finas de èssere una cajone de bantu pro sa terra issoro.
E tando si bident banderas brasilianas, argentinas, peruvianas: unu pagu de totue naramus.
Tore Sìrigu at festadu cun sa bandera de sos bator moros ligada a tzugru, s’est fatu bìdere a sos ogros de su mundu cun su sìmbulu de sa chi pro isse, mancari siat finas giogadore istimadu de sa natzionale italiana, est sa terra sua a beru.
Como custu pensamentu podet agradare o nono, ma sa chistione cussa est e dae cue non si podet imbèrghere.
Finas ca custa bandera de sos bator moros si bidet in unu muntone de logos: e cando faghent sos cuntzertos mannos calicunu la bogat, e andant a ue est su Papa e calicunu la bogat, faghent manifestatziones de protesta, e sa bandera bogat cara su matessi.
In àteras regiones italianas bi sunt sas banderas, ma, deo no apo bidu mai in una de cussas manifestatziones chi apo mentovadu in antis sa bandera pro nàrrere de sa Badde de Aosta.
Àteras regiones mancu bi nd’ant de bandera, sa Lombardia pro esempru, si l’est faghende, ma sunt galu in artu mare.
Unu cunsideru de fàghere est chi sos bator moros l’ischint totu chi est sa bandera sarda, est rapresentativa meda.
Ponet unu pagu a pensare custa cosa, ponet a pensare a cantu diferèntzias bi podet àere intre culturas e mentalidades chi bi sunt in unu matessi istadu, est una chistione visiva ma su chi bidimus cun sos ogros, a pustis arribat a sa mente e a su coro. Sena polèmicas, sena brigas, sena gherras, ma comente un’ispera de sole intrat in una ventana, finas cando est serrada, gasi est cussa bandera pro su coro de sos sardos: intrat dae sos ogros, mancari unu no la chèrgiat bìdere, mancari unu si chèrgiat serrare sos ogros, e andat a su coro e a sa mente.
E non si firmat, mai.