B’at unu tipu de pane chi est una làstima a non nche lu ghetare a sa padedda o a su lapiolu. Bellu tostu e unfradu (belle un’invitu a nois etotu a lu fàghere a bìculos cun sas manos nostras) est una galania chi mudat in bonidade pro mèdiu de unas cantas retzetas clàssicas o pro mèdiu de sa fantasia culinària nostra.
Si sa galania la mantenet o mancu finamentas comente iscultura, che a sa chi ant postu in Bonorva, est imbetzes allega de espertos de arte o de chie, mancari no espertu, pensat a cantu potzat èssere de giudu una gigantografia de una prenda chi est bellesa cando essit dae furru o cando nch’est in intro de unu pratu.
Semper e cando s’allega de sas allegas est sa de s’iscritura. Ca nât chi “si scrive Tzichi”, cun su Tz. Paret sa matessi allega de Zedda, chi lu iscriimus cun una z ebbia mancari pronuntziende Tz, o de Zola, chi (peus) non de l’iscrìere sena T ma lu pronuntziamus a s’italiana: Zola imbetzes de Tzola in sardu (o Ciola in ulianesu!).
Torremus però a su Zichi bonorvesu. Si non nos cumbinchet sa z sìngula chi impreant iscriende in Bonorva, duas cosas ebbia tocat a fàghere.
1) a nche lòmpere a sa bidda de Paulicu Mossa e de Pepe Sozu e a collire sos sonos de sos bonorvesos pro iscumproare si pronùntziant z o tz;
2) a lis nàrrere (s’in casu pronùntzient tz totu cantos o su bonu de issos) chi sunt faddende e chi dae como in susu cheret chi iscriant Su Tzichi.
E narende·bi·lis amus a iscumproare si sunt tostorrudos issos o prescritivistas nois, chi ischimus chi bi cheret su tz ma ischimus finamentas chi in cussa comunidade est colada sa z ebbia (est giai meda chi no impreant sa c dòpia).
Ma imbetzes de fàghere sos prescritivistas, forsis (forsis) est mègius a rispetare s’impreu locale chi, de prus, lu diferèntziat dae Su Tzichi de Samugheo. O forsis diat èssere mègius a pronuntziare Tzola cando faeddamus de su giogadore de fùbalu. Cosa chi non faghimus.
màuru piredda
Leave a comment