Evangèliu segundu Mateu [24, 37-44]

In cussu tempus, Gesùs aiat naradu a sos discìpulos suos:

«Comente cando fiant lòmpidas sas dies de Noè, gasi etotu at a èssere sa bènnida de su Fìgiu de s’òmine. Difatis, pigaiant pobidda e pigaiant pobiddu, finas a sa die in ue Noè fiat imbucadu in s’arca, e non si fiant agatados de nudda finas a sa lòmpida de su dilùviu chi aiat trisinadu a totus: gasi etotu at a èssere sa bènnida de su Fìgiu de s’òmine. Tando duas òmines ant a istare in su campu: unu at a èssere remunidu e s’àteru at a èssere lassadu. Duas feminas ant a molinare a sa mola: una at a èssere remunida e s’àtera lassada.

Bigiade tando, ca no ischides in cale die at a lòmpere su Sennore bostu. Chircade de dda cumpreèndere, a custa cosa: si su mere de domo ischeret in cale ora de sa note lompet su furone, diat abbarrare  atentzionende  e non si diat lassare  isboidare sa domo. Duncas bois etotu abbarrade prontos ca, in s’ora chi no immaginades, lompet su Fìgiu de s’omine».

(a incuru de Alessandro Dessì)