Dae s’Evangèliu de Giuanne [Gv 20, 19-3]
A merie de cussa die, su primu de sa chida, mentres sas ghennas de su logu in ue istaiant sos discìpulos abbarraiant serradas pro timoria de sos Giudeos, fiat lòmpidu Gesùs, fiat istadu in mesu de issos e lis aiat naradu: “Sa paghe siat cun bois!”. Naradu custu, lis aiat mustradu sas manos e su costadu. E sos discìpulos fiant istados prenos de gosu in su bìdere su Sennore.
Gesùs aiat torradu a lis nàrrere: “Sa paghe siat cun bois! Comente su Babbu at mandadu a mie, deo etotu mandu a bois”. Naradu custu, aiat suladu e lis aiat naradu: “Retzide s’Ispìritu Santu. A cussos a sos cales ais a perdonare sos pecados ant a èssere perdonados; cussos chi no ais a perdonare, no ant a èssere perdonados”.
Tomasu, unu de sos dòighi, chi si naraiat Dìdimu, cando Gesùs fiat lòmpidu non fiat cun issos. Sos àteros discìpulos l’aiant naradu: “Amus bidu a su Sennore!” Ma issu lis aiat naradu: “si non bido in sas manos su sinnu de sos obiles e non pòngio su pòddighe meu in su costadu suo, deo non creo”.
A pustis de oto dies sos discìpulos fiant torra in domo e cun issos bi fiat Tomasu. Fiat lòmpidu Gesùs, a ghennas serradas, si fiat postu in mesu e lis aiat naradu. “ Sa paghe siat cun bois!”. A pustis aiat naradu a Tomasu: “Pone inoghe su pòddighe tuo e càstia a sas manos meas; isterre sa manu tua e poneˑla in su costadu meu; e no sias incrèdulu ma credente! “. L’aiat respostu Tomasu: “Sennore meu e Deus meu!” Gesùs l’aiat respostu: “Pro more chi m’as bidu, tue as crètidu. Biados siant sos chi no ant bidu e ant crètidu! “.
Gesùs, in presèntzia de sos discìpulos suos, aiat fatu medas àteros sinnos chi no sunt istados iscritos in custu libru. Ma custos sunt istados iscritos a maneras chi bois ais a crèere chi Gesùs est su Cristos, su Fìgiu de Deus, e a manera chi, creende, ais a otènnere sa vida in su nùmene suo.
CUMENTU
Sa mentalidade sièntìfica derivada dae s’illuminismu e chi est unu de sos fundamentos de sa tzivilidade otzidentale cosa nostra nos faghet castiare cun meda incredèntzia sos miràculos de sos cales sos òmines sunt istados testimòngios in sos duamìgia annos de vida de sa Crèsia.
Si esseremus istados in logu de Santu Tomasu in cussa domo de Gerusalemme, agoa de s’annùntziu de sos àteros apòstolos de cussa resurretzione chi est s’eventu prus prodigiosu de s’istòria, cantos de nois aerent faeddadu comente a isse e aerent naradu: “Si non bido non creo?”.
Ma a nois etotu, cristianos de su de tres millènnios, Gesùs narat: “Retzide s’Ispìritu Santu” e est pro mèdiu de s’ispìritu chi podimus bìdere a Gesùs in sa comunidade de sos frades e de sas sorres, mescamente sos chi sufrint, comente sos chi in dies de oe sunt pessighidos in partes vàrias de su mundu pro more de sa testimonia issoro de cussu òmine chi duamìgia annos a oe, tres die a pustis de sa morte sua in una rughe, fiat aparèssidu a cussos ùndighi amigos suos pro annuntziare a cada generatzione chi sa morte non tenet s’ùrtimu faeddu.
(rubrica a incuru de Alessandro Dessì)
Leave a comment