Gesus batit tres discìpulos subra de unu monte chi s’evangelista narat simplemente “su monte”, a manera de fàghere cumprèndere chi est unu logu prus ispirituale chi non geogràficu. Est unu logu in ue, pro unu tempus indefinidu, Gesus mustrat isse matessi in dd’una manera diferente e lughinzosa.
Pedru, chi est cramadu cun cussu nùmene chi indicat sa “tostidade” sua in su cumprèndere is insinnamentos de su Maistru,paris cun is duos amigos suos diat chèrrere mudare cuss’eventu miraculosu in dd’una genia de santuàriu a manera de nd’àere su cuntrollu, in calincuna manera.
Fàghere tres pinnetas èvocat una de is festas giudàicas, e custu diat chèrrere mudare totu s’istoria de Gesùs in dd’una tzerimònia de pòdere regordare, in sa cale in su tzentru no istat prus Gesus ma Moses e sa lege antiga.
Luego s’evangelista iscriet chi Pedru no ischit su chi narat: non cumprendet sa dimensione de s’eventu chi non est galu acabadu. A pustis una nue ddos imbòddiat cun s’umbra sua e sa boghe de Deus narat de torrare a pònnere in su tzentru a Gesus ebbia e no a Moses e Elias, sa Lege e is profetas, chi abarrant semper relativos cunformaa Gesus: s’ùnicu chi est pretziosu a sighire e ascurtare.
Dae s’Evangèliu segundu Luca [Lc 9,28-36]
In cussu tempus, Gesùs pigaiat cun issu a Perdu, Giuanne e Giagu e artzaiat a subra de su monte pro pregare.
Mentras chi pregaiat, sa cara sua cambiaiat sa bisura sua e sa bestimenta sua diveniat bianca bianca e lughente.
E acò, duos òmines resonaiant cun issu: fiant Moses e Elias, aparessidos in sa glòria, e faeddaiant de s’esodu, chi fiat acanta de si acumprire in Gerusalemme.
Pedru e is cumpàngios suos fiant oprimidos dae su sonnu; ma, cando s’ischidaiant, bidiant sa glòria sua e is duos òmines chi fiant cun issu.
Mentres chi custos si separaiant dae issu, Pedru naraiat a Gesus: «Maistru, pro nois est una cosa bella a istare inoghe. Faghimus tres pinnetas, una pro tie, una pro Moses e una pro Elias». Issu no cumprendiat su chi fiat narende.
Mentres chi faeddaiant aici, lompiat una nue e ddos covacaiat cun s’umbra sua. A s’intrada de sa nue los aiat leados sa timoria. E dae sa nue nde essiat una boghe, chi naraiat: «Custu est su Fìgiu meu, s’eletu; ascurtade.ddu!».
Cando sa boghe fiat sessada, fiat abarradu Gesus a solu. Issos fiant abarrados mudos e in cussas dies no aiant contadu a nemos su chi aiant bidu.
(rubrica a incuru de Alessandro Dessì)
Leave a comment
bellu!
Oe legende s’evangeliu in limba mi s’est ammoddigadu su coro…SAS peraulas de Gesus sun sempre bellas…ma in limba toccan abberu abberu su coro. Gratzias meda..chi Deus bo lu paghet in salude.