Adiosu Larentu Pusceddu, fundadore de sa prosa in sardu

Est mortu eris sero in Roma, pustis una maladia longa, Larentu Pusceddu, iscritore de importu pro sa natzione sarda. Comente a medas, in vida, sa cultura ufitziale acadèmica e mediàtica non l’at dadu su reconnoschimentu chi meritaiat. In particulare at publicadu in su 1982 su primu romanzu modernu in limba sarda “S’àrvure de sos tzinesos”. Como chi est mortu, comente acontesset pro medas intelletuales natzionalitàrios, s’at a pòdere bantare a manera lìbera ca no istrobbat prus.

Pusceddu fiat naschidu in Oroteddi (NU) in su 1947. Diplomadu in Agrària, fiat dirigente sindacale de sa CGIL in Tiniscole (NU) in ue istaiat dae su 1973 cun mugere e duos fìgios. At collaboradu cun giornales e televisiones: Sardigna, Natzione Sarda, La Nuova Sardegna e Telesardegna.  L’ant dadu riconnoschimentos finas pro s’òbera poètica sua in prémios literàrios: Città di Ozieri, Meilogu, Romàngia, Bonorva, Macumere, Durgale, Oroteddi, Núgoro, Mamojada, Casteddu, Pasada, Ossi, Mores, etc.

At pubblicadu paritzos libros e unu LP “Dae s´umbra de s´ístoria”. Sos romanzos fiant “S´àrvore de sos Tzinesos”, “Mastru Taras”, “Su belu de sa bonaura”; “Pipinidas e iscazas” (contos pro feduliu) e “Dona Mallena”. Longa e profetosa sa collaboratzione cun s’editore Diegu Corraine e Papiros. S’ùrtimu romanzu, ‘Sordadu Nangu’, l’aiat publicadu imbetzes cun sa domo editoriale Condaghes. A cajone de sa maladia dae tempus meda non partetzipaiat a sas initziativas de su Movimentu Linguìsticu, mancari chi apat sighidu totu sas tribulias de sos ùrtimos annos.

Pusceddu fiat unu defensore cumbintu de sa norma linguìstica pro sa limba sarda. Totu sos romanzos suos los at iscritos essende coerente cun cust’idea. A sa essida de su primu romanzu suo (e de totu sa literadura sarda) unos cantos intelletuales aiant polemizadu cun isse a manera tosta. Sa cajone fiat ca aiat iscritu su romanzu cun modalidades chi sa limba sarda non fiat avesa a bìdere. Una bètia interessante chi, oe chi sunt de moda sos istudios post coloniales e orientalistas, diat merèssere de èssere istudiada a nou. Issu, in un’intervista, aiat naradu chi fiat istadu atragagiadu dae gente arrepentida de no àere tentu s’idea sua matessi.

Unu pagu de tempus a como  s’editore Condaghes at imprentadu s’ùrtimu romanzu suo   “Sordadu Nangu, de gherra e de amore” chi, leghe-nde-lu, podet èssere sa manera pretzisa de torrare a abaidare sas gherras coladas cun sos ogros de oe e finas cantzos de vida de s’autore.  Est su contu de unu sordadu partidu pro sa Gherra manna de su ´15-18, arruoladu in sa Brigada Tàtari. Comente a medas sardos, no at a torrare prus a sa terra nadia. L´at a torrare a bìdere cun sos ogros de Caderina, una crocerossina chi l’at assistidu cun amore in s´ispidale de campu, bènnida in Sardigna pro connòschere sos parentes suos.

In su contu, Nangu, unu giòvanu vitale e balente iscoberit su mundu ipòcrita de sa gherra, in ue ti bochint si non bochis, in ue sos machines de sos òmines giòcant cun sa vida de sos innotzentes. Ma connoschet s´amore puru paris cun sa suferèntzia. E Larentu Pusceddu, pro more de sa salude sua, at ischidu bene, a dolu mannu, ite cheret nàrrere a sufrire.

Pusceddu est de seguru un’iscritore de importu mannu pro sa natzione sarda, a bias ismentigadu e non si ischit su pro ite. Antzis, s’ischit bene su pro ite.