Mauro Piredda
Cando si narat chi in Grètzia at bìnchidu sa democratzia est pretzisu a annànghere chie sunt is inimigos de custu cuntzetu. Is cabos de is istados chi cheriant sa conca de Tsipras bisende unu guvernu nou prus masedu? Emmo. Is “istitutziones” de sa Troika ghiadas dae gente chi, nointamen sa derruta, non s’at a dimìtere (a s’imbesse de Tsipras chi dd’aiat annuntziadu)? Finas. Is mèdios de comunicatzione chi ant semenadu bentu? Mancu a ddu nàrrere. Tocat de dare cara a custos campiones: imoe narant chi b’at a àere abolotu in Europa, ma a ant a èssere issos etotu a dd’ordimingiare. Semper a sa moda “democràtica” issoro (o ismentigados nos nde semus de JP Morgan chi bisat de si liberare de is costitutziones antifascistas?).
Dae cras sa chistione at a pertocare s’èuro e su Grexit, ma oe non diat èssere cosa mala a chistionare a inghìriu de àteros cuntzetos.
In antis de totu sa Grètzia at mustradu de non bòlere rinuntziare a sa soberania natzionale sua. Est una chistione chi, inoghe, nos podet fàghere a cumprèndere chi custa soberania non pertocat isceti is natziones privas de un’istadu issoro. E difatis amus bidu chi peruna delegatzione de cussigeris regionales soberanistas at mòvidu conca a Atene.
S’àteru cuntzetu est su de s’unidade natzionale. Est sa chi bolent is estorsores (… “is creditores”) e is guvernantes mentovados a comintzu e chi aìamus àpidu a sa segura a segus de una bìnchida de su Eja. Est a nàrrere, unu guvernu cun una parte de Syriza (mesches sa dereta reformista interna e is chi sunt acudidos dae su Pasok) e is partidos de is guvernos de su memorandum.
In fines b’amus su cuntzetu de pàtria, chi in unos cantos paisos Piigs cumbinat a s’ispissu cun su sentidu de is classes populares e de is traballadores. Est unu cuntzetu chi intendimus in Portogallu, in s’istadu ispagnolu (in ue is banderas republicanas andant a manu tenta cun s’estelada, cun s’arbonaida e cun s’ikurrina) e in Irlanda: logos in ue is partidos frades de Syriza (su Sinn Feinn faghet parte de su matessi grupu europeu de sa formatzione de Tsipras) podent bìnchere in is eletziones imbenientes.
Torrende a sa pàtria, Pablo Iglesias de Podemos sighit a nàrrere chi is traitores suos sunt is chi «privatizant, invitant is giòvanos a tucare, distruent is servìtzios sotziales e s’educatzione pùblica». De su restu, meledemus·bi, ite sunt is natzionalizatziones si non su contràriu de is privatizatziones? E sa natzionalizatzione de is bancas, paris cun sa pianificatzione democràtica de s’economia est s’ùnica risposta (a su nessi pro chie iscriet) pro nd’essire dae sa crisi grega e pro pòdere acumprire su programma de Salonicu (leghide·bos su n°6 de Boxis de Murriali pro unu resumu de su matessi).
Duncas, sighende s’allega, pro sa soberania natzionale de is aneddos dèbiles de su capitalismu europeu non si podet cuntzepire una unidade natzionale intre is classes populares e is traitores de sa pàtria.
Aberende una parèntesi, s’Itàlia – intre is Piigs – paret a banda de custu arresonu: ca b’amus una manca istesiada dae is classes populares pro more de su guvernismu de is annos colados; ca b’amus, de facto, una unidade natzionale sena chi is sindacados de is traballadores (cun sa Cgil ligada a su Pd) ddi movant gherra; ca is chi faeddant de soberania natzionale sunt a s’ispissu is de sa dereta neo e postfascista e leghista.
Custa soberania natzionale (su de nche cròmpere a is levas polìticas e econòmicas de is istados) podet èssere, in fines, sa base pràtica de s’internatzionalismu pro fraigare un’Europa noa e solidale chi non lasset logu a s’egoismu de is classes dominantes. Chi, però, ant a abarrare in ue sunt si non nche ddas ant a catzare. E nemos nche ddas at a catzare si su protagonismu populare de custas dies at a èssere isceti una pedina in sa mesa de is tratativas.
Leave a comment