de Mauro Piredda
Semus in prena trasformatzione de sa cantidade in calidade, a su puntu chi a nàrrere “cando si comintzat a partzire non s’ischit cando si finit” non bastat prus. Amus àpidu e amus gente chi narat chi sa natzione sarda podet àere una limba cun duos istandard e àteros – intre sos prus coerentes e discarados – chi narant chi logudoresu e campidanesu sunt duas limbas diferentes. Limbas, non dialetos de sa matessi!
Ite nos mancaiat? Su de lèghere chi in Sardigna b’at prus natziones! Bastat de iscùdere una ograda a su situ de Vito Biolchini (inoghe su link) chi ringratziamus pro àere publicadu su pensu de A. Luca De Martini.
E nois macos chi sighimus a pensare chi una natzione est una entidade istàbile chi cumpartzit limba, territòriu, economia (finas formatzione psicològica) chi, in s’evolutzione istòrica sua, manifestat una cultura comune. Sa Sardigna non rispondet a custos rechisitos? Nono, pro chie chistionat de «una truma étniga, chi si scerat de is atras trumas étnigas po calincuna arrexòni»!
Ma sunt paràulas tontas ebbia o sunt, custas, sa naturale evolutzione de una pràtica de cunsiderare logudoresu totu su chi non est de su cabu de giosso? Sena sa punna de àere una limba natzionale pro sa Sardigna currimus s’arriscu de lassare fuire sos caddos cara a una prospetiva galu prus partzidora. Nd’amus aju de faeddare de democratzia, de limba fraigada dae bassu, de bilinguismu democràticu! E sa punna nostra no est cumpartzida dae sos sovranistas in cussìgiu e in giunta, contràrios a una ùnica limba ufitziale sarda ma mudos che trotza cunforma a sos sèberos polìticos petzi in favore a sa limba ufitziale italiana.
Semper e cando, devimus ringratziare s’autore de custa tesi, ca su sèberu de sa bandera de sa natzioni campidanesa (cun su caddu giudicale) nos agiuat: su Logudoro esistiat tando e como nemos ischit it’est. Francu isse e sos che a isse…