S’importu de impreare sas paràulas apropriadas: su genotzìdiu palestinesu e sa responsabilidade de nois giornalistas

B’at pagu de ite inghiriare. Su chi – dae tempus meda – sighit in Palestina est unu genotzìdiu: s’istermìniu de unu pòpulu cun metòdicas chi distruent ogni aspetu de sa vida sua.
Unu martìriu in su corpu e in s’ànima cun nùmeros chi faghent trèmere sas manos petzi a los iscrìere. Ma sa definitzione de eventos istòricos e sotziales non pertocat petzi s’istatìstica: pro sos giornalistas chi contant sos eventos a tesu dae s’oriente mesanu est finamentas una chistione de responsabilidade morale, ètica e professionale. Ca in manu tenimus una pinna, e sa pinna no est burrumballa. Tocat, duncas, de impreare su vocabulàriu giustu.

S’ecatombe de vìtimas tziviles in Gaza est mostruosa. Su mortòrgiu sistemàticu de tziviles pro manu de sos militares ocupantes non si podet contare cun tèrmines nèutros. E puru, medas operadores otzidentales de s’informatzione sèberant paràulas chi minimizant.

Non si podet e non si devet minimare su massacru de unu pòpulu cuende·lu in una terminologia bamba, istrinta, isbiorida, chi anneat sa realidade. Su lèssicu est fundamentale pro una narratzione giornalìstica coerente chi siat s’ispigru de sa veridade. Domos ghetadas a terra, corpos sena vida imbolados in totue, testimonias de chie bidet sa morte in cara pro more de bombardamentos indiscriminados, fàmene, povertade, mancàntzia de abba e de curas, suferèntzia chi no est possìbile a l’ispiegare: genotzìdiu, si narat. Non “operatziones militares”.

Nois giornalistas amus su dovere de èssere sa boghe de sos collegas nostros palestinesos chi, a dolu mannu, los ochient pro serrare su riu de s’informatzione lìbera. Amus sa responsabilidade de difèndere sa veridade cale si siant sas cunsighèntzias. Faeddare de genotzìdiu no est petzi cosa de limbàgiu, ma una manera de aunire sa pinna cun s’empatia e de reconnòschere sas violatziones umanas giutas a dae in antis dae su guvernu israelianu. Chirchemus de èssere dignos de sa professione nostra, de sufrire cun chie sufrit, de contribuire a sa cussèntzia colletiva e a su fràigu de unu mundu prus umanu. Cramemus sas cosas cun su nùmene issoro, fatzamus·lu semper e mescamente cando tratamus de tragèdias umanitàrias. Custu est unu genotzìdiu. E no lu podimus ignorare.

Gianfranca Orunesu

(Immàgine de Duncan Cumming https://www.flickr.com/photos/duncan/53508848315)