Si pagas dies a como amus contadu de sas eletzione de su 2008, oe nos tocat a faeddare de sas votatziones de 60 annos in antis. Su 18 de abrile desu 1948, òmines e fèminas de sa Repùblica italiana andeint a sos sègios eletorales pro dare vida a sa prima legisladura de sa democratzia parlamentare. Aiant giai votadu su 1946, serrende s’època monàrchica sabàuda e setzende·nche a is rapresentantes de s’Assemblea costituente. Ma est cun su 1948 chi s’Itàlia sèberat de si nch’abarrare in sa parte otzidentale de unu mundu partzidu in duos. Sa Democratzia cristiana de Alcide De Gasperi, cun sa majoria relativa de sos votos (12.740.042 pro sa Càmera e 10.899.640 pro su Senadu), si nche pigheit sa majoria assoluta de sos sègios (305 deputados de 574 e 131 senadores de 237). Una vitòria manna, una grandinada de votos (cando chi De Gasperi si fiat isetende petzi una pròida, paràulas suas), chi at fatu de sa Dc su puntu de riferimentu pro s’eletoradu anticomunista pro belle chimbanta annos. Male su Fronte populare democràticu cun in intro sos partidos comunista e sotzialista. Sas duas formatziones de manca in s’Assemblea costituente teniant prus votos de sa Dc: 219 contra a 207. Ma no aiant sa majoria de sos sègios sende chi non lompiant a sa metade prus unu de 556, est a nàrrere 279. S’ispera fiat de la otènnere cun custas votatziones sa majoria disigiada e formare gasi unu guvernu Togliatti. Ma comente ischimus non bi resesseint. Su matessi annu custos duos partidos fadeint sos cungressos issoro. Su Pci, cun su de ses suos, cunfirmat sa via italiana a su sotzialismu. Su Psi pro parte sua aprovat sa lìnia de sa cursa comune cun is comunistas ma sufrit s’essida de s’ala dereta (sa partzimenta de Palatzu de Barberini) chi si presentat sola a sas eletziones cun sa lista Unità socialista de Giuseppe Saragat. Su 1948 fadeit su cungressu suo fintzas su Psd’Az, chi refudeit de aderire a su fronte sotzial-comunista elegende unu deputadu (Giovanni Battista Melis) e unu senadore (Luisu Ozanu).
mauro piredda
Leave a comment